Yapabilecek bir şey var mı? İnsanın kendinden uzaklaşması için. Sadece sarıp sarmalayacağım bir boşvermişlik duygusu arıyorum. Beklentiler, hüzünler, sevinçler daha öteye gitsin. Nefes alabilecek kadar bir hava ve düşüncelerin birbiriyle dans ettiği o sahnenin uzağında olmak pek güzel hissettiriyor. Duymuyorum o düşüncelerin ayak seslerini artık. Hiç solmayan birkaç renkten oluşan, bir ressamın tuvalinde usul usul atan kalp gibi hissediyorum. Uzaklaşıyorum, nereden nereye, bir film sahnesinden bir başka film sahnesine: "Koş Forrest koş!" diyor içimden bir ses. Ve ben koşmaya başlıyorum, sanki henüz doğmamış gibi, hiçsizliğin içinde...
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.