Bazen o kadar yoğun bir dönem geçirirsin ki, kitapla dahi dinlenemeyecek kadar yorgun olursun. Öyle bir dönemde tanıştım Çiçek Senfonisi'yle. Okumaya vakit ayıramayacaktım, bunu bile bile Orhan Pamuk'un bir eserine başladım. Haliyle devam edemedim. Sonrasında bu kitap... Adı gibi bir orkestra ürünüydü. Murat Menteş'in "Ben keşfederdim." diye biten cümleleri var, bilirsiniz belki: “Yapabileceği tüm hataları yapıp hiç ders almamak” diye bir şey olmasaydı ben icat ederdim. "Az sözle çok şey anlatmak" diye bir şey olmasaydı da onu muhtemelen Özdemir Asaf keşfederdi. Çoğu sayfada birkaç dize var hatta kimisinde bir dize. Okurken yormuyor, en sade haliyle en yoğun duyguları anlatmayı başarıyor. "Benim söylemek için çırpındığım gecelerde, Siz yoktunuz." (s. 21) Yüreğe hitap ediyor dizeler. Her biri içimizden bir parça koparıyor okurken. Yalnızlığımızı, geçmiş güzel günlerin geride kaldığını çarpıyor yüzümüze. Eserlerin birleşmesi ile kapsamlı bir eser meydana getirilmiş. Bir şiir resitali sunuyor adeta... Ne kadar yazarsak yazalım anlatabilir miyiz "Dünya kaçtı gözüme." dizesinin vermek istediği duyguyu? Evet ağlamıyorum, dünya kaçtı gözüme. Zaten ağlanmıyor da. "Ağlasam geçer, biliyorum. Ağlanmıyor." Ağlamak da bir maharet değil mi aslında? Herkes yapamaz. Ben kendi adıma beceremem mesela. "Sevin ağlayabiliyorsan Unutmanın kardeşidir ağlamak." (s. 445) Öyle dizeler var ki antidepresan gibi ama öyleleri de var ki daha çok depresyona sokuyor okurken. Yalnızlığı daha iyi anlatan çok az yazar okumuşumdur. "Yalnızlık, Müziğin bile seni dinlemesidir." (s. 421) "Yalnız bırakılmışsınız, biliyorum. Ötesi yok." (s. 421) "Artık beni kimse yalnız bırakamaz." (s. 101) Yeri geliyor yarına umutla bakıyor, yeri geliyor "yarın yok" diyorsunuz. "Ve kayığına bindi, yanına bir anlam aldı, açıldı." dizesinde olduğu gibi kayığınıza binip uzaklaşıp gitmek istiyorsunuz. Yine de hangi duyguyu uyandırırsa uyandırsın okunası bir eser. Hoşunuza gidecek sizinle farklı dönemlerde yaşamış bir insanın duygularının sizin duygularınızla özdeş olması. Nasıl olur, ama bunları yaşayan benim diyeceksiniz. Her şey değişse de duygular değişmiyor, aynı yalnızlığı, aynı çaresizliği, aynı umutsuzluğu yaşıyoruz kaçınılmaz olarak. Bunu bilmek rahatlatır belki. Yalnız değiliz. Yalnız değilsiniz. Kitapla kalın.