Zweig, bu kitabında da yalnızlığın nelere yol açabileceğini göstermiş. kadının yaşadıklarına üzüldüm ama hissettiklerine ve hisleri için yapabileceklerini düşündükçe ürperdim. Aşk ve takıntı arasındaki sınırda aşırılıklara doğru savrulup duruyoruz ve - yazdıklarından sanıyorum ki - o da aşırı olduğunun farkında. Beni en çok düşündüren de bu gerçek. Hayatı mahvoldu dense yeridir ama o bundan mutlu, hatta onu hatırlamayan bir adam için değdiğini düşünüyor. Adamı adamdan iyi biliyor, onun hakkında tahmin yürütebiliyor. Bu uğurda kendini harcamasına rağmen onun kapısında beklemeden tek gece geçirmeye dayanamadı. Yazdıkları oldukça bilinçli olduğu hâlde neden bir yerden sonra kendini durdurmadığını anlayabilmiş değilim. Kendi iradesi var mı, yoksa psikozun savurduğu şeyleri istediğini mi sanıyor, anlayamadım. Kendini ifade edebilmesine bayıldım, bu herkesin yapabileceği bir şey değil. Gerçi yazarın üslubu bu yönde ama sonuçta kitap kadının bakış açısındandı.

Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Ren Kitap · 2017225,7bin okunma

·

63 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Esmanur Gül