İnsanı bir bütün olarak görebilmemiz için kinden, öfkeden arınmamız gerek. Başka türlü yürümez bu iş.Yeniden doğuş olmaz.
Düğüm burada zaten! Yani bir an için kötü olanı da mı seveceğiz? Yani o kısacık an içinde bayrağımızı dürüp düşmanımıza güleryüz mü göstereceğiz. Ya bütün ömrümüz hep böyle anlardan örülmüş olursa? Diyelim, bir yazar hiç usanmadan, hiç yorulmadan, aralıksız çalışırsa, düşmanla dostluk içinde, sevgi besleyerek, savaşsız, kavgasız yaşamış olamaz mı? O zaman ne olacak?
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.