Uzun zamandır kitap okurken ağlamıyordum, hatta bu duyguyu unuttum diye düşünüyordum. Bu kitabı beklemişim. İlk üç bölümde ne kadar güldüysem kitaba ismini veren “Ağlama Dolabı” bölümünde bir o kadar ağladım. O yüzden kitabın mizahı bir yana, içime bunca dokunan şeylerden söz etmeyi kâfi buluyorum. Diplomalı işsiz olmanın -bilhassa aile evindeysen- zorlukları, onca sene öğrenci olmak ve onlarca sınavın getirdiği sancı yetmezmiş gibi insanın burnunun direğini sızlatan “e bundan sonra ne olacağım, bunca şey ne içindi” sızısı, hayatımız savrulup giderken içimizde biriktirip de belki dolu dolu hissetmeye fırsat dahi bulamadığımız o hıncahınç hüzün, yanlış zaman mı yanlış insan mı bilinmez (belki ikisi de) lakin yanlış aşk olarak nitelendirmenin isabetli olacağını düşündüğüm tüm o hiçbir sonucu olmayıp sadece can yakan denklemler, insan kalma alıştırmaları… Altı çizilesi çok fazla cümle vardı. Kesinlikle tekrar okumak istediğim bir kitap. Her ne kadar “mizahı bir yana” dediysem de ilk üç bölümde okurken çok güldüğüm, çok eğlendiğim de diğer bir husus. Yazar güldürdüğü kısımlarda da çok güzel göndermeler yapmaktan geri kalmamış; hem toplumsal yönden, hem aile (yivrençsin Sıkılhan :D) bakımından tabiri caizse güldürürken düşündürüyor, hissediyorsunuz yani kitabın bir güldürü öğesi olmaktan ziyadesiyle ötede olduğunu. Ağlama dolabı bana daha farklı şeyler çağrıştırmıştı okumadan önce. Belki daha gerçek hayatta olmayacak bir şey bekliyordum. Bir hipermarketteki sıradan bir dolap değil de, girenin sahiden ağlaması için tahsis edilmiş bir dolap bekliyordum sanırım. Bu bir hayal kırıklığı mıydı? Asla. Hepimizin bir ağlama dolabının olabileceği ve bunun ütopik bir şey olmaktan bambaşka bir boyutta olması beni gülümsetti. Gerçek bir kitap yani; ağlama dolabı kadar gerçek, hipermarket kadar gerçek, Orhan’ın arkasında gözyaşları akıttığı gözlük camları kadar gerçek. (‘:

Ağlama DolabıAtilla Atalay · İletişim Yayıncılık · 2012110 okunma

·

110 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Мoнa