Bugün ben Dirmit’i okudum. Okudum okudum doyamadım. Okudum okudum hiç bitmesin istedim. Ne söylesem, nasıl anlatsam bilemedim…
Hiç aklımdan çıkmadı Dirmit. Dünyayla bir olmak Dirmit olmak…Taşa, toprağa, kuşa, yaprağa, kara, tulumbaya sevdalanmak…
Yaşamak Dirmit olmak…Her bulduğuna umutla sarılmak…
Bir güldüm, bir ağladım…Onun gözüyle bakabilmek, onun duygusuyla hissedebilmek istedim; Dirmit sıcağıyla.
Önce oyununu izledim. Çok sevdim bir daha izledim. Sonra kitabı. Dirmit’in(ailesinin de) hikayesini de büyülü,masalsı dilini de çok sevdim.
“Elmas gelini çok özledim, tulumba.
O da seni özlemiş, Dirmit kız.
Kime söylemiş?
"lnce ince yağan kara söylemiş."
