Son zamanlarda çağdaş Arjantin edebiyatından okuyup da sevmediğim bir kitap olmuş mu diye bakıyorum, bulamıyorum. Samantha Schweblin’den okuduğum ilk kitap Kurtarma Mesafesi. En iyi kısa roman kategorisinde ödül almış, Man Booker ödülüne de aday olmuş kitaplardan biri. Kurtarma mesafesi, kızının hep ulaşabileceği uzaklıkta olmasına dikkat eden Amanda’nın verdiği isim. Bunu farklı işlenmiş bir annelik ve korumacılık kitabı sanarak almış biri olarak, yazarın daha baştan Amanda’nın başarısızlığını ele vermesi beni şaşırttı. Ee dedim, ne kaldı ki merak edecek? Yazar da avucumun ortasına “kurtçuklar” metaforunu koyup, yürü dedi. Daha öğrenecek çok şey var. Bence bu kitabın en dikkat çeken yanı, bir anlatıcı olmaması. Bize olayları, nedenleri ve sonuçları aktaran biri yok. Her şeyi kesik kesik, hatta belirsiz, belli bir akışı olmayan, bazen kendi içinde tekrara düşen diyaloglar arasından çekip çıkarmaya çalışıyoruz. Kitap size, dikkat kesil, tetikte dur, kaçırma diyor. Buraya şöyle kocaman bir yıldız koyuyorum⭐️. Neden mi? Bugüne kadar alışık olduğumuz ve genelde “-diye düşündü” kalıbıyla her şeyin elimize tutuşturulduğu yazım biçimini kenara bırakıyor yazar. Senaryoda okura da rol yazıyor. Sen de otur şurada, izle, anla, adını koy diyor. Ki, kitabın üstüne kurulu olduğu korku ve gerilim zaten sizi buna mecbur bırakıyor. Kullandığı rahatsız edici metaforların nereye varacağını anlamak için çaba harcarken kitabı yeme isteğiyle okuyorsunuz. Hatta içinde kurtçuklar olmasa yenir de. Ben bu kitabın tanıtım yazısındaki “ruh ve bireyle olduğu kadar, toplum ve çevreyle de alakalı” kısmındaki toplum ve çevreyi kitabı okurken anlayan zeki okurlardan biri değilim. Napim değilim. Kitabı okuduktan sonra

Anıl Alacaoğlu nun Matkap Dergisi’ndeki incelemesini okudum. Fark ettim ki, aslında bu biraz da zararlı tarım ilaçlarıyla doğayı zehirleyen Arjantin’e ve dünyaya bir gönderme. Burada da durup “104 sayfa kitaba kaç kat çıktın ey Samanta” diye soruyoruz. Nefis kitap, isterseniz okuyun..