Assassin’s Creed: Odyssey, benim sevdiğim bir oyun olması kadar sevmediğim bir oyundur aynı zamanda. Aradığım hikayenin kırıntısını zor bulmuş, belki de birçok insan gibi ben de kendimi sadece karakterlerine ve bazı detaylarına bağlanmış halde bulmuştum. (Yan görevlerin çeşitliliği, ostrakalar.) Aslında toplamında oyunun tuhaf bir çekiciliği vardı. Hâlâ açıklayamam neden oyunu üç kere silip tekrar indirdiğimi. Kitabı ise benim hikaye bazında oyunundan açık ara daha da hoşuma gitti. Yazar dilini, araştırmasını zamanın koşuluna göre ayarlamakta çok tutarlı davranmıştı. Odyssey’nin ana hikayesini kendi yazı stiline ve anlatıcı kişiliğine harmanlarken de çok başarılı bir iş çıkarmıştı ve olması gerektiği gibi gerçekçi, varacağına akan bir kurgu dizesinde tamamlamıştı. Üstüne üstlük Herodotos’un karakterini daha hoş biçimlendirmesi –oyunda da kötü değildi ama eksik gibiydi– de fazlasıyla hoşuma giden bir artı detay olmuştu. *spoi* Kitabın sonuna dair şaşırdığım şey Deimos’u öldürmesi oldu. Oyunumu tüm aile fertlerini canlı bitirmiş olduğumdan Alexios’un da hayatta kalmasını istiyordum sanırım. Yazıktır yahuuu, onun backstorysini dinlediniz mi :’( edası ile değil bu düşüncem; daha çok bir puzzleın tek eksik parçası gibi. Ayrıca oyunda olduğu gibi aile fertleri, gemiye Lieutenant olarak atanabildiğinde olan o sevimli konuşmaları da eklemesini isterdim. *spoi son*

Assassin’s Creed: OdysseiaGordon Doherty · Epsilon Yayınevi · 202130 okunma

·

167 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.