İrkilerek uyanıyorum ve kendime "Ah, bu sadece bir rüya!" diyorum ve daha ağırlaşmış göz kapaklarımı açmaya fırsat bulamadan, etrafımı saran bu iğrençlik içinde, hücremin rutubetli ve ıslak tavanında, gece lambanın soluk ışıklarında ve kıyafetimin kaba kumaşında, süngüsü zindanın duvarlarını ışıtan nöbetçi askerin hüzünlü yüzünde yazılı olan o ölümcül kaderin kulağıma fısıldayarak şöyle seslendiğini duyuyorum: "İdam mahkumu!"
Sayfa 20Kitabı okudu
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.