İnsan hep başkasındaki karanlığı görmeye meyillidir. O ne der, öbürü ne yer, beriki nerede gezer, şuradaki hangi davayı güder, buradaki neyle oyalanır, oradaki nice mal biriktirir. Böyle böyle sürer ömrünü. Hâlbuki hakikate ayân olmak için kişinin evvela kendi karanlığını görmesi lazım gelir. Değil mi ki kâinatta herkes bir başkasının aynasıdır,o vakit aynayı doğru kullanmak elzemdir. Kimde kusur arıyorsan, o gördüğün kusur kendindedir. Sende olanı görürsün. Zira bilmek için önce bulmak gerekir. Kusur buldun, çünkü kendinden biliyorsun. O kusurun bilgisi sende mevcut. Şikayet ettiğin mesele, esasında senin hikayen. Kendi karanlığınla hiç değilse arada bir yüzleşmen için dünya denen ışıltılı rüyadan uyanmak şart. Bu şart nasıl yerine getirilir? Işığı kapatarak. Senin ışık sandığın belki de bir yanılgı. Işık başka, nur başka, ziya başka azizim. Hakikat elle tutulmaz, gözle görülmez. Karanlıktan korkma. Hakikati kendi karanlığında ara. Söndür dünyanın ışığını, essin hakikat rüzgârı. Serttir, alışması güçtür ama sırlıdır. Sır kendi karanlığındadır.
Sayfa 431Kitabı okudu
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.