Yazarın okuduğum ikinci kitabı. Nietzche Ağladında’yı uzun zaman önce okumuştum. Şu an tam yorumlayamasam da kitaptan iyi duygularla ayrıldığımı hatırlıyorum. Nietzche’nin çalkantılı ruh halinin kitaba yansıması bunda etkili olmuş mudur bilmiyorum. Bu kez öyle olmadı. Kitap fazlasıyla didaktik unsurlar taşıyordu. Başımda sürekli bilgi vermek için uğraşıp duran öğretici tanrı anlatıcıyı hissettim. Kurgusal kısımlar bile bu bilgilerin aktarılması üzerine kurgulanmıştı. Anlatımı kötü bir belgeselin üçüncü, dördüncü tekrarını izliyor gibi duygulara kapılıyorsunuz. Kendi adıma kötü bir seçim yaptığımı itiraf ede ede son sayfaya geldim. Eğer Hitler ve Nazi düşüncesi hakkında okuma yaptıysanız kitabı size tavsiye etmiyorum. Zaman kaybı olur. Kitabın vermeye uğraştığı Spinoza bilgileri zaten çok genel geçer bilgiler ve bunlara her şekilde ulaşabilirsiniz. Örneğin Spinoza üzerine 2-3 sayfalık bir biyografi okuyarak. En azından bu basma kalıp kurgusallığı sayfalarca çekmemiş olursunuz. Sanırım kitabın oluşma sürecinde bir TARİHÇİ gelip yazarın roman yazarı kimliğini ele geçirmiş, psikoterapist kimliğinin yansımalarını ise Alfred’in terapileriyle sınırlamış, tarihi gerçekliği olduğu gibi aktarıp aradaki kimi boşlukları usulen doldurarak kitabın sonuna da neyin kurgu neyin kurgu olmadığı üzerine amatörce bir not bırakmış. Kitap hakkındaki görüşlerim bu yönde. İyi şeyler söyleyebilmek için salt pragmatik yaklaşmak gerekiyor. Tarih, psikoloji ve özellikle felsefe alanına -bir şekilde- uzak duran okuyucuyu bu alana çekmek ve bilgilendirmek adına kitap faydalı olabilir. Bence kitap bundan ötesini ifade etmiyor. Spinoza’nın çok daha ayrıntılı okunmayı hak ettiğini düşünüyorum. Kitapta Decart’ın isminin dahi geçmemiş olmasını garipsediğimi de ekleyeyim.

Spinoza ProblemiIrvin D. Yalom · Kabalcı Yayınevi · 20131,826 okunma

·

96 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Varsız