Başlangıçta ona nazik davranmaya çalışıyordum, ama durumu büsbütün
ağırlaştırmaktan başka bir işe yaramıyordu böylesi. Evet Mösyö Tapu, hayır Mösyö Tapu,bir daha yapmam Mösyö Tapu, isteyerek yapmadım Mösyö Tapu, ne kadar saygılı davranırsam, o kadar saygısızlık etmiş oluyordum. Bunun üzerine yemlemeye başladım onu. Her zaman başkalarına gereksinimi vardır insanın, yaşam boyu kendi kendinden nefret edemezsin ya! Asi gençler yaşlılara saldırmaz olursa, Yahudiler ortadan kalkarsa,komünistler uçup giderse, göçmen işçiler de ülkelerine dönerlerse, Mösyö Tapu'nün duygu çölüne düştüğünün resmidir diyor Chuck. Onun için üzülüyordum, onu yönlendirmek için birtakım numaralar buluyor, keyfi yerine gelsin diye döşemeden bir çubuk söküyor, bir cam kırıyor, o da olmazsa asansörün kapısını açık bırakıyordum. Yardıma gereksinimi olan bir herifti. Ne yapacağını, neye bağlayacağını bilemeyecek kadar kinin varsa, tüm güneş dizgesini saracak kadar kabarmışsa, halıya atılmış bir izmarit de olsa, açık bırakılmış bir asansör kapısı da olsa, bir yönelim buldum diye rahatlarsın. Gereksinimi vardı buna,
nefret etmek için kişisel biri gerekiyordu, böyle birini bulamasa, tüm dünyadan nefret edecekti, dünya da fazla büyüktü. Elle tutulur nesne, bir insan gerekir nefret etmek için. Gözünü korkutmayan bir kabadayı bozması mı, hayır efendim. Başlangıçta, çöpleri taşıma, ortalığı süpürmesine yardım etme önerisinde bulunduğum zaman, kuzu gibi yumuşak başlı ve nazik olan, saldırmaya yanaşmayan, bu yüzden de insanları kanılarında desteklememek nedeniyle suçlu duruma düşen Cezayirli işçiler gibi davranmış oluyordum. Bu biçimde işine yaramadığımı anlayınca, yardım etmeye başladım. Önce merdivende, odasının yanında,duvara işemekle giriştim işe. Orada yoktu, ama hemen çakmıştı. Aşağıya indiğimde beni bekliyordu.
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.