Art arda zor kitaplar okumak ağır gelir bazen. Bir şiirle dinlenmek istersin. Ama unutma, bazı şiirler binlerce satırdan daha fazla yorar yüreğini. Kalbim Unut Bu Şiiri... Kendi sesinizi bulacağınız, Yalnızlık ateşine odun atacağınız, Kâh hüzünlenip kâh yine hüzünleceğiniz, gönlünüze hitap eden anlamlı bir eser. Yalnızca insanların değil, kitapların bile yalnızlığı yer ediniyor şiirlerde kendine. Kendinizi bırakıp kıyıda köşede kalmış kitaplara üzülüyorsunuz. Onların da canı var artık en az sizin kadar. "Kapağı açılmayan kitaplar unutulmuş aşklar gibidir." (s. 155) Yer yer satırlar eşlik ediyor dizelere. Ama bir düz yazı bu kadar mı yakışır şiirler içine... "Her gün ancak bir kere değdiriyorum dudaklarımı suya. Dilimi kaçırıyorum artık; sünger, bütün vantuzlarını birden uzatmasın diye... Bataklıktaki suyun da bir su yanı vardır. Çürüyen bir bedenin bile dayanılabilir kokusuna. Kutuda kalan son bir yudum su, bu bile değildi artık. Küstü, öldürdü kendini su. Su çürüdü. Adımdan gayrısını bilmiyorum." (s. 150) Su çürüdü. Nasıl bir ifadedir bu... Şairlerin hayata bakışı diğer insanlardan o kadar farklı ve özel ki... Henüz yeni tanıştım Ahmet Telli'nin kalemiyle. O kadar hoştu ki iki kitabı birbiri ardına geldi. Henüz tanışmadıysanız eğer, geç kalmayın derim. "Gün biter, gülüşün kalır bende." (s. 117) Gülüşleriniz baki olsun. Keyifli okumalar dileklerimle.