Oldukça kafa karıştıran bir kitapla karşınızdayım bugün... Henry Miller tarafından yazılan kitapta, Miller yetmiş altı yaşındayken bir piyano barda görüp aşık olduğu kabare sanatçısı Hoki Tokuda'ya olan hislerini, heyecanlarını, o yaşta olmasına rağmen sevdiği kadın için Japonca öğrenmeye çabalamasını görüyoruz. Kitabı okurken kendi yaşlılığımı düşündüm, hatta şimdiki yaşlarımı. 76 yaşında bir insanın nasil benden daha dolu dizgin duyguları olabilir diye sorguladım. Sanırım günümüz Türkiyesinde gelecek kaygılarında boğulurken hayata dair pek çok güzelliği kaçırır olduk. Konumuza dönecek olursam, kitapta beni rahatsız eden nokta düzensiz oluşuydu. Cümleler, bağlamlar, konular... Bazen birbiriyle hiç alakası olmayan cümleler gördüm ve dedim ki yazarın aklı çok karışmış. Dürüst olmak gerekirse kitap bitiminde Miller'ın şu alıntısını görmesem kitaba daha düşük puan verecektim. Fakat bu sözden sonda bunun yazarın üslubu olduğunu fark edip kabullendim. "Benim için kitap insandır ve benim kitabım benim olduğum insandır ; aklı karışık, savsak, huzursuz, kösnül, edepsiz, kavgacı, düşünceli, kılı kırk yaran, yalancı, şeytancasına içten ve gerçekçi insan" İşte bu kitaptan sizler için seçtiğim birkaç alıntı : "Azıyla yetinemediğimiz tek şey aşktır. Ve yeterince veremediğimiz de odur." "Aşk kapısız ve penceresiz bir hapishane olabilir; insan girip çıkmakta serbesttir ama hangi beklenti uğruna? Şafakla özgürlük de gelebilir, dehşet de."

UykusuzlukHenry Miller · Notos Kitap Yayınevi · 20162,407 okunma

·

194 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aycan