Öyle çok sözünü ettim ki gittikçe sessizleşmeye başladı. Kocaman gözlerini açarak bana bakıyor, ses çıkarmadan dinliyordu. Dinleyin, gençlik yüce gönüllüdür, yani iyi kalpli gençler soylu, coşkulu duygulara açık olurlar, ama hoşgörüleri bazen en ufak bir olumsuzluk karşısında küçümsemeye dönüşür. Bense onun açık ve içten olmasını, yüreğini geniş tutmasını istiyordum, içten bir bakış açısı aşılamak istiyordum, söyleyin, bu doğru değil mi? Basit bir örnek vereceğim: Benim gibi biri, onun gibi ilginç yaradılışta olan birine mesleğini nasıl açıklamış olurdu? Elbette doğrudan girmemiştim konuya; yoksa iş başka şekle dönüşür, yaptığım iş için özür diliyorum anlamı çıkardı, ben de, nasıl desem, gururumla hareket ettim, neredeyse hiç konuşmadan söylemem gerekeni söyledim. Tek kelime etmeden konuşmakta ustayımdır, ömrümü suskun konuşarak geçirmişimdir ve bütün ıstırapları da tek kelime etmeden kendi kendime yaşadım. Ah, böylece mutsuz bir insan oldum! Herkes tarafından dışlanmış, bir köşede unutulmuştum, ama kimse, evet, kimse bu çektiklerimi bilemez!
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.