Sessiz yürüyüşler, eve gitmemek için uzatılan yollar. Nasıl oldu da yalnızlığa bu kadar mahkum kaldım. Bu şehri terk etmek istiyorum, beni terk ettiğin gibi. Bi gece ansızın terk edicem burayı,kendimi, bende olan seni, ruhumu, sürekli senaryolar kurup kendisini ağlatan beni. Kimse bilmeden, kimsenin haberi olmadan veda etmeden, sessizce, ruhları bile duymayacak. Hiç kimse onlara son kez sarıldığımı, son kez gülümsediğimi, son kez sarkı önerdiğimi bilmeyecek. Bi kaç gün üzülecekler sonra unutacaklar, tıpkı yaşarken unuttukları gibi unutacaklar.
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.