Yemame Gününde..
Abdullah b. Ömer dedi ki: "Bu sırada Ebû Akil'in de ayağa kalkmaya çalıştığını görünce kendisine, "Ya Ebû Akil! Ne yapmak istiyorsun? Sen de savaşacak bir hal mi var?" dedim. O da, "Çağrırcı, bizzat beni ismimle çağırdı." dedi. Ben, "Çağrıcı, 'Ey Ensâr!' derken yaralıları kastetmedi dedim. Ebu Akil, "Ben Ensâr'dan olan bir adamım, emekleyerek de olsa onun çağrısına icabet etmem gerekir." dedi. İbn Ömer dedi ki: "Ebû Akil kuşanarak kılıcını yalın olarak sağ eline alıp yüksek sesle, "Ey Ensâr! Haydi, Huneyn günündeki gibi düşman üzerine bir hamle daha!" diyerek seslenmeye başladı. Bunun üzerine [Allah cümlesine rahmet eylesin.] Ensar'ın hepsi bir araya geldi. Onlar, âdetleri olduğu üzere Müslümanların önüne geçerek düşmanlarına yaklaştılar. Sonunda, düşmanlarını bahçede kuşattılar. Ardından biz de onların arasına karışarak düşmanlarla kılıç kılıca geldik. İbn Ömer dedi ki: “O gün Ebû Akîl'e baktığımda onun yaralı kolunun omuzundan koparak yere düşmüş olduğunu, ayrıca on dört yara almış olduğunu gördüm. Bunların hepsi de, öldürücü dereceye varmıştı. Bu sırada Allah'ın düşmanı Müseyleme de öldürülmüştü." İbn Ömer dedi ki: "Ben, Ebû Akil yere düşmüş haldeyken üzerine eğilerek, 'Ey Ebû Akil!' diye seslendim. O da bir aslan kükremesiyle; 'Lebbeyk! Hezimet kimdedir?' diye sordu. Ben de sesimi yükselterek, 'Müjdeler olsun. Allah'ın düşmanı öldürülmüştür. dediğimde, [Allah Rahmet eylesin.] parmaklarını semaya kaldırıp Allah'a hamd ederek vefat etti."
Sayfa 546 - SİYER YAYINLARIKitabı okudu
·
122 görüntüleme
“Onları ancak mü’minler sever ve onlardan ancak münâfık olanlar nefret eder.
Ensâr’ı seveni Allâh da sever, onlara buğz edene Allâh da buğz eder.”
(Tirmizî, Menâkıb, 25/3900)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.