Yeşilin Kızı serisinde benim için lanet olan bir durum var. Seride tüm kitaplarda yaşadım bunu. Kitaba başlıyorum. 10 gün geçiyor ama ben 100. sayfada takılı kalıyorum. Sonra son gün tamam artık bitir diyorum kendime ve bitiyor. Gerçekten benim suçum mu diye düşünürken bir şey fark ettim. Kitaptaki olayları öyle sıradanki bunu fark edip ara veriyorum. Daha "ağır" şeyler okumak için diyelim. Sonra bir yer geliyor. Okuduklarım beni yoruyor. İşte o zaman yine bu seriye dönüyorum falan filan. Bu kitap diğerlerinden daha da "öylesine"olaylar zinciri ile yazılmış ama bu kesinlikle kitabı öylesine yapmıyor. Fark ettiğim şey yine hayatta bir olayı, durumu bizim için önemli yapanın ona verdiğimiz tepki olmasıydı. Bir çok şey sayabilirim. Hangi çocuk acaba ben evlatlık mıyım diye düşünmemiştir? Evden kaçma isteği duymayan çocuk var mıdır? Bir tek gece olsun aç yatmayan bir insan var mıdır şu hayatta? Ya da hangi kadın, şartlar ne olursa olsun sevilmiyor muyum diye düşünmemiştir? Artık yaşlandığını düşünmeyen orta yaşlı insanlar var mıdır? Evde kaldım diyen 26 yaşında kızlar? Hala anne babasının baskısını hisseden 50 yaşında insanlar? Yani demem o ki hepimizin yaşadığı şeyler ortak aslında. Mühim olan buna nasıl tepkidiğimizdir. Benim bu kitapta en beğendiğim cümle daha doğrusu kendimi bulduğum bir cümle vardır her kitapta- "Ben, ben olmaktan çok yoruldum." Herkesin kendisi olmaktan çok yorulduğu bir an gelir ve yine önemli olan o anı nasıl atlattığımızdır. Herkes, her acıya dayanabilir. Devam edebilir. Eğer insanlar "daha dayanıklı" olanın siz olduğunu düşünüyorsa onları yanıltmayın. Devam edin. Her acının sonunda bir dinginlik muhakkak vardır. ️ "Hayat zevkle dengelenmiş bir kimyadan ibarettir." ️ "Çok şükür ki hayal kurarken ekonomik olmak zorunda değiliz."

Yeşilin Kızı Anne 6L. M. Montgomery · Ephesus Yayınları · 20211,339 okunma

·

126 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren