Nijeryali yazar Chimamanda Ngozi Adichie nin kaleme aldığı,pandemi koşullarında kaybettiği babasının ardından yaşadığı yas sürecini biz okurlar ile paylaşıyor.
Acı,keder her coğrafyada aynı.Yaşananlar,insanların tutumları,beklentileri aynı.Keder zalim bir eğitim türü.Yas tutmanın ne kadar yalnız,ne kadar öfke dolu olabileceğini öğreniyorsunuz kederliyken. Düşünmeden söylenen baş sağlığı dileklerinin nasıl hissettirebileceğini öğreniyorsunuz.Oysa herkesin çok sevdiği birinin ölümünün ardından bu yas ile başa çıkma yöntemi ayrı , yazar da en iyi bildiği şeyi yapıyor yazarak başa çıkıyor,kendini terapi ediyor...
