Kendinden geçecek kadar sevmek de bana biraz abartılı geliyor. Aşkı bu bahsin dışında tutuyorum çünkü aşkta sadece vermek var. Aşk, iki tarafında verici olarak eşitlendiği geçici bir duygu durumudur. İnsanlar alırken değil, verirken eşitlenir ve sadece benciller veremez. Bu nedenle de bencil bir insandan âşık olması beklenemez. Mesela sen âşık olduğun kişiye gülüyorsun, tebessüm ediyorsun, o bu gülüşü alıp kendine saklamıyor. İçine kendinden bir şeyler katıp yine ortaya döküyor. Aşk, iki kişinin aynı toprakta, aynı başkentte belediye başkanlığı yapması gibidir. Şehri güzelleştiren tüm yatırımlar iki âşığın yüzde yüz vermesinden kaynaklanır. O yüzden herkesin gerçek vatanı doyduğu yer değil, âşık olduğu yerdir. Çünkü sen yediğin lokmayı bile sınırlarsın. Fazlası kilo aldırır, azı ise kilo verdirir. Aşk ise tam anlamı ile bir denge halidir. Âşık, sakladığı bütün sevgiyi, hoşgörüyü, pozitifliği, iyiliği, kabullenişi, affedişi, fazlasıyla kullanır. Normalde herkese yansıtılmayan ne kadar güzel duygu ve davranış varsa, âşıklar hepsini birbirine verirler. Her aşk acısının içinde ise tek bir cümle çok önemlidir: Birbirimizi gerçekten çok sevdik, kıyamazdık, nasıl bu hale geldik?
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.