İlk olarak kitabı okuduğum sırada vefat eden çevirmen Volkan Yalçıntoklu'yu anmak istiyorum, kendisinin öncesinde de birkaç çevirisini okumuştum ve hepsinde hayran kalmıştım. Bu kitapta da aynı hisleri yaşadım, her şeyiyle mükemmel çevirmiş. Keşke böyle bir kayıp yaşanmasaydı, yakınlarına da başsağlığı diliyorum. Kitabın bir bölümünü edebiyat dersinde okumamız üzerine ilgimi çekmişti ve o zamandan beri en merak ettiklerim arasındaydı, nihayet yoğun bir dönemde olsa da başlayıp okuyabildim ve neredeyse bütün beklentilerimi karşılayan bir kitap oldu. Öncelikle biraz konudan bahsedeyim, 15. yüzyıl Paris'ini bir kadın ve dört erkek çevresinde anlatıyor. Hugo kitabı daha çok yazıldığı dönemdeki insanlara anlatır gibi bir dil kullanıyor, bunu sevmeyenler olabilir ama beni kitabı okurken rahatlatıyordu. Detaya inmeden önce konudan devam edersem de tahmin edebileceğiniz gibi bu dört erkeğin bahsettiğim kadınla bir şekilde bağlantıları oluyor ve bütün olaylar bunların etrafında dönüp duruyor. Ayrıca kitapta dönem hakkında ve özellikle idam cezası hakkında bolca eleştiri bulunuyor. Buradan sonrası az da olsa spoiler içerebilir, uyarmış olayım. Herkesi birbirine düşüren güzellik abidesi Esmeralda'dan başlamak istiyorum. Kime nolduysa bunun yüzünden oldu zaten, başlarda seviyor gibi olsam da devamında çekemez hale geldim. Bence umursamaz sayılabilecek, aklı havada, işine gelince de kurnaz olabilen bir karakter. Sevdiği adama aşkını yansıttığı bölümler her ne kadar güzel olsa da diğer tutumları yüzünden sevmediğim bir karakter oldu. Sevdiğim adam demişken Phoebus'a geleyim, kendisi bir yüzbaşı. Esmeralda'yla bir şekilde denk geliyorlar ve bu da ondan hoşlanmaya başlıyor, aşkları güzel başlasa da devamında bunun da kadından hiçbir farkı olmadığını anladım. Yine de bu karaktere tahammül seviyem biraz daha yüksekti. Devamında Gringoire'den bahsedeceğim, kendisi dönemin pek umursanmayan sanat adamı. Rolü sona kadar etkisiz olsa da aklımda iyi kalan bir karakter olmuştu, sonlarda da ettiği bir yardımla gözüme girdi. Kişiliği de gayet düzgündü, oynattığı tiyatronun kimse tarafından izlenmediği sıradaki duygularını görünce acımış bile olabilirim. Şimdi bahsedeceğim iki karakteri birbirinden asla ayıramam, kambur Quasimodo ve rahip Frollo. Kendileri Notre Dame'ın başdiyakozu ve zangocu, Frollo küçükken Quasimodo'ya bir kez yardım edip himayesi altına almış ve adam o zamandan beri Frollo'ya ölümüne sadık. Quasimodo'dan da bahsedecek olursam dönemin garip insanların tiksinebileceği her şeyi barındıran bir karakter; kambur, sağır, kör vs. Yine de kalbi bu özelliklerinin yanında tertemiz, Frollo'ya ve devamında Esmeralda'ya duyduğu sadakat beni kitap boyu duygulandıran tek unsur oldu. Frollo için bunların tam tersini söylemem lazım, kendi halinde bir rahipken Esmeralda'yla tanışma sonucunda sapıtmaya başlıyor ve kızı devamlı taciz ederek rahatsız ediyor. Bununla birlikte Quasimodo'ya da çok kötü davranmaya başlıyor, her şeye rağmen Quasimodo'nun ona bağlılığını sürdürmesine sinirim bozulsa duruma bakınca gayet normal bir şeydi. Karakterleri sevdim/sevmedim diye bahsettim ama emin olun Hugo hepsini ustalıkla, detaylıca işleyerek yazmış. Kitap boyu betimlemeler yoğundu, özellikle ilk yüz elli sayfada bundan dolayı bunalsam da anlatımını aşırı güçlü kılıyordu. Anlatılan ve yazılan dönemi, bir de günümüzü göz önüne alınca dönem farkının sorununu çektiğim de oldu ama bunlar kitabın güzelliğinde bir eksiltme yaratmıyor, sadece benim yanlış beklentiler sonucu okumamdan kaynaklı. Çok da uzatmak istemiyorum, kalanını okuyanlarla konuşabiliriz. Herkesin okumasını tavsiye ederim, belki biraz zorlayacak ama okumayan kişi kalmaması gereken bir klasik olduğunu düşünüyorum. Yakın zamanda olmasa bile Hugo okumaya Sefiller ile devam edeceğim, başka kitaplarla görüşmek üzere.

Notre Dame'ın KamburuVictor Hugo · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202232,6bin okunma

··

1.532 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.