Selam kitap dostlarım ️ size yine beni yoran ama iyiki okudum dediğim bir kitap ile geldim.sag olsun 
İlkay Çağlıyan canımın içi al bunu oku dedi.
#okumakiptiladir
#okudumbitti
#okuhayaletveyaşa
#birihiçbiribinlercesi
#luigipirandello
Olay, yirmi sekiz yaşında, ayna karşısında bütün olağan haliyle kendisine, aslında o yaşına değin gördüğü fakat dikkat etmediği kendisine bakarken karısının gayet sıradan, fakat yine yalnızca o ana değin sıradan olan uyarısıyla burnunun hafifçe sağa doğru eğik olduğunu söylemesiyle başlar. Bir şekilde bedenleri üzerinde oynamalar yapanlara alışkınızdır, ancak ansızın hatırlatılacak bu detay o andan itibaren hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını göstermiştir. Burnundaki olağan eğikliğin yanında kaşlarının, harflerin üzerine bıraktığımız şapka işareti gibi çatıya benzer, yetmezmiş gibi bacaklarından birisinin de hafifçe parantez olduğunu öğrenmesi için evlenip bir karısının olmasına elbette gerek yoktu ve zaten bu tarz bir söyleyiş yazarın kaderci mantığa olan mesafesini iyiden iyiye kapatmak demek olacaktı. Ancak işin garip, dahası, olağandışı olan tarafı kendisinde olduğunu zannettiği şeylerin aslında bir başkasının gözünde hiç de zannettiği gibi olmadığını, herkesin gözündeki kendisinin hem yorumlayan nezdinde hem de başkaları nezdindeki kendisinden de ayrıca farklı olduğunu keşfetmesi için yıllarca beklemesi, bir ayna ve bir de karısının olması gerekiyormuş.
Aslında kitabın vurgusunun bütünüyle Goffman’ın yaptığı “benlik” ve benliğin gündelik hayattaki sunumuna dayandığını belirtmek zor değil, fakat bu sadece kolaycılık olur. Kaldı ki Goffman, kişinin -aktörün ya da Pirandello’nun gözüyle “birimizin”- idealize edilmiş rollerimizin amaçlarımızla örtüşmediği zamanlarda, gerçeği ve amaçları saklayabilme lüksünün olduğunu, olayları olduğundan daha da önemsiz gösterme girişimine haiz
·
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.