Sabiha, Sezin, Füsun… Arkadaşımız, komşumuz, annemiz, teyzemiz, kardeşimiz, akrabamız, kendimiz… Kadının hikayesi bir yerlerden hep tanıdık, aşina. Bu ülkede en çok kadının acılarına yer var. Kaybedişler, terk edilişler, aşağılamalar, yok saymalar… Üzerine yüklenen onca sorumluluğun arasında her biriyle baş edip ayakta kalma zorunluluğu. Bu ülkede insan olabilmek zor ama en zoru kadın olabilmek.
Anneanne, anne, evlat… Hangisinin öyküsü diğerinden daha acı? “Annenin kaderi kızının çeyizidir” derler ya doğar doğmaz mahkum mudur ümitsizliğe o küçücük can? Terzi Saliha’nın güzelliğe tutkusu olur imtihanı, Sezin’in mutlu aile tablosu. Kaybettiklerini arar durur insan. Füsun bu travmaların arasında var olmak, kendisi olabilmek ister, sadece görülmek. Sahi ne zordur kendin olabilmek. Aldığın yaralarla kabuk bağlar benliğin, aynaya her bakışında kabuklarına rastlar sadece. Bir yerde unutulmuştur varlığın.
Kadına dair, kadına ait bir roman Kabuk. Gerçek. O kadar gerçek ki bunu bilmek okurken daha da çok acıtıyor. Hissettirdikleri ve düşündürttükleriyle hayatıma katılan bir kitap. Yollarımız iyi ki kesişmiş denilecek kitaplardan 
Kabuk.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.