Kabuk
Zeynep KaçarYorumlar ve İncelemeler
İlk kez okuduğum 
Zeynep Kaçar, 
Kabuk adlı romanında üç farklı kuşaktan üç kadının hikayesini karakterlerin kendi ağzından bizlere anlatıyor. Bu kadınlar acı ile yoğrulan kadınlar. Kayıplar, hüzünler, terk edişler yaşamış olsa da yeniden hayata tutunmaya çalışan kadınlar.
Yazar, üç kadın üzerinden aile kavramını ustaca sorgulayıp, ailenin bu kadınlar için hem sığınak olurken hem de içinden kaçılmaz bir kapana dönüştüğünü gösteriyor. Bu kapandan kaçmanın yolu bazen delirmek bazen de bir şeylere tutunmak oluyor...
Konu ne kadar tüylerinizi diken diken etse de başlangıçta anlatım aşırı karışık geliyor. Kim kimdi derken kitabı yarılıyorsunuz. Acaba bölüm başlangıçlarında hangi karakter olduğu belirtilse daha iyi olur muydu diye düşünmedim değil. Bilinç akışı tekniğini ustaca kullanan yazar, finalde bizleri şaşırtmayı başarıyor.
Sabiha, Sezin, Füsun… Arkadaşımız, komşumuz, annemiz, teyzemiz, kardeşimiz, akrabamız, kendimiz… Kadının hikayesi bir yerlerden hep tanıdık, aşina. Bu ülkede en çok kadının acılarına yer var. Kaybedişler, terk edilişler, aşağılamalar, yok saymalar… Üzerine yüklenen onca sorumluluğun arasında her biriyle baş edip ayakta kalma zorunluluğu. Bu ülkede insan olabilmek zor ama en zoru kadın olabilmek.
Anneanne, anne, evlat… Hangisinin öyküsü diğerinden daha acı? “Annenin kaderi kızının çeyizidir” derler ya doğar doğmaz mahkum mudur ümitsizliğe o küçücük can? Terzi Saliha’nın güzelliğe tutkusu olur imtihanı, Sezin’in mutlu aile tablosu. Kaybettiklerini arar durur insan. Füsun bu travmaların arasında var olmak, kendisi olabilmek ister, sadece görülmek. Sahi ne zordur kendin olabilmek. Aldığın yaralarla kabuk bağlar benliğin, aynaya her bakışında kabuklarına rastlar sadece. Bir yerde unutulmuştur varlığın.
Kadına dair, kadına ait bir roman Kabuk. Gerçek. O kadar gerçek ki bunu bilmek okurken daha da çok acıtıyor. Hissettirdikleri ve düşündürttükleriyle hayatıma katılan bir kitap. Yollarımız iyi ki kesişmiş denilecek kitaplardan Kabuk.
kabuk
Çok da uzak olmadığımız içimizde, yanımızda, hayatın bir alanında, anında yaşadığımız, tanık olduğumuz şeyleri anlatmış bize bu üç kadın. Kabuklar değişiyor, farklılaşıyor fakat hikayeler hep aynı kalıyor. Hayatın, insanların acımasızlığından kendini soyutlamaya çalışmış, inkâr etmiş, hatta deliliğe vurmuş kadınların hikayesi. Birisi dikmiş birisi pişirmiş birisi de yemiş, meşgul etmiş zihnini toplumun kendileri için çizdiği sınırlar içinde. Bir de Efsun var ki. Onların içinden ötekileştirdiklerimizin… aslında bir o kadar yakınlar içimizdenler bizdenler kanımızdan canımızdanlar. Kimimizin teyzesi kimimizin kardeşi kimimizin en yakın dostular. ( Alıntıdır)
Kitap yıllardır okunacaklar listesinde duruyordu az buz değil 12 yılı vardır . Öyle okunacaklar listesi kabarık olanlardanım. Yazar evimizden biri kitabı okurken anneannemin ölümüne denk gelen kısımda oturdum ağladım . Ne kadınlar geçiyor bu hayattan sessiz sedasız ne insanlar geçiyor bu hayattan yaralı ve kendine uzak . Hangimiz ne kadar sohbet edebiliyoruz kendimizle bilinmez ama artık kaçmamak gerek en derin sohbetleri kendi ile yapmaktan ne istediğini nasıl hissettiğini dinleyip yolunu çizmek öyle sıkı sıkı tutunmak gerek intihar hepimizin kafasından geçen ama asla bir çözüm olmayan bir son. Hayat zaten zor bazen etrafınızdaki insanlara gülümsemeyi ihmal etmeyin. Kabuklar değişiyor yaralar kabuk bağlıyor ama hikayelerimiz ortak .... Kabuk Zeynep Kaçar
