İsmail Bilgin
"Hep diyordunuz ya rüyalar gördük. Yıldız kaydı. İçimizde sıkıntı var. Kumdan ramla bakan o yerli bütün cahilliğine ve bidat inancına rağmen haklı çıktı. Demek ki insan olacakları hissedebiliyor. Hele bu ölüme yakın olduğumu şu saatlerde daha fazla hissedebiliyormuş demek ki...
Ziyanı yok... Şu yalan dünyada öyle de öleceğiz böyle de... Ancak bize asi olanların elinden gelecekse ölüm, işte buna üzülürüm. Çünkü içimizdekilerin bize ölüm kusması daha acı. Eğer İngilizlerle çarpışıp ölseydim, hiç gam yemezdim. Bilakis sevinirdim...
Şimdi beni iyi dinleyin... Artık dünyaya şan bırakma zamanıdır. Kahraman kırk kişi, kendileriyle kıyas kabul etmeyecek bir kuvvetle Hayber'de destan yazdılar, desinler. Peygamberimizin cenk ettiği yerde ona yakışacak bir muharebe verelim. Üzülmeyin. Vatanımız için öleceğiz. Kırkları hatırlayın: Kırkpınar'da güreşen kırk yiğidi, Trablusgarp'ı hatırlayın, kırk kişiyle saldırdığımız o günleri Mamaka anlatmıştır. Kut'ül Amare'de Kırklar Taburu'nu hatrınıza getirin.
Üçleri, yedileri, kırkları düşünün. Ve şükredin ki ölüm bizi rahat yataklarda bulmayacak. Peygamberimizin ayaklarını sürdüğü bu yerde isyancılara, fitnecilere karşı savaşırken bulacak. Öbür dünyada hesap verecek olan bizler değil, şu karşımızda, kırk kişi olmamıza rağmen bizden korkan çapulcu sürüsüdür. Bundan emin olun. Çarpışma ölene kadardır. Suyumuz çok azdır. Yedek sadece bir tulum su vardır. Vakit varken teyemmüm edin. Yazgımız böyleymiş. Biz çarpışmaya mecburuz. Sefere de mecburuz... Zafer mi, belki. Allah kısmet ederse... Gayrı gam yok. Geride kalanlara selam olsun. Şanımız onlara miras kalsın. Yaptıklarımızdan övünsünler demiyorum, ama bu şartlarda neler yapabildiğimizi bir düşünsünler.
Son sözüm; Allah günahlarımızı affetsin.”
