Yalnızlık ömür boyudur. İnsan her ne kadar büyük kalabalıklar içerisinde olursa olsun yalnız yine yalnızdır. Teğmen Drogo'nun hikâyesi askeri okulu bitirip, kuş uçmaz, kervan geçmez bir yer olan Bastiani Kalesi'ne atanması ve bir eylül sabahı yola çıkmasıyla başlıyor. Kitap ilk başlarda oldukça durağan bir şekilde ilerliyorsa da okudukça yaşattığı duygularla insanda bir merak uyandırıyor. Buzzati, teğmen Drogo'nun hikâyesiyle bizlere umudu, umutsuzluğu, yanlış tercihleri, bir yere ya da insanlara bağlanmayı, tekdüze yaşamlarımızı, monotonluğumuzu, yalnızlığı, bekleyişleri, inatlaşmayı, insanın kendi kendini kandırmasını harika bir şekilde gözler önüne seriyor. Drogo'nun, Bastiani Kalesi'nde kendine kendi elleriyle kurduğu dünyanın esaretine girmesini ve bunun bir benzerini bizlerinde ellerimizle inşa ettiğimiz kalelerimizde kendimizi bir ömür boyu nasıl hapsettiğimizi bizlere bir kere daha hatırlatıyor. Belirli bir zamanda, arkamızda bir kapı kapanır, kapanır ve bir şimşek hızıyla kilitlenir; geri dönecek zaman kalmamıştır. " Hayat hep bir beklenti, bir umutla sürüp gidiyor. Ve biz sadece izliyoruz. "Alışkanlıkların uyuşukluğu” diyor buna Drago. Alışkanlıkların uyuşukluğunun son bulması ümidiyle kitapla kalın..

Tatar ÇölüDino Buzzati · İletişim Yayınevi · 201813,1bin okunma

·

553 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.