Bir keresinde kayboldum. Altı ya da yedi yaşındaydım. Aklım başka yere gitmişti, birden annemle babamı kaybettim. Korktum ama sonra yolumu buldum ve eve onlardan önce vardım – ümitsizlik içinde beni arıyorlardı. Ama bence o akşamüstü esas onlar kaybolmuştu. Çünkü ben eve dönmeyi biliyordum ama onlar bilmiyordu.”..
Böyle fısıldıyor arka kapakta bıze yazar,, bakalım aralarda nasıl seslenmeye devam ediyor,
İyi insanlar bazen farklı düşündükleri için takip ediliyordu. Fikirleri yüzünden…
(S: 104)
Zaman geçer ve biz ...
Sadece,
Bizden götürdüklerini seyrederiz ..Yola yolu bilenlerle çıkın siz siz olun..
Kendinize bir iyilik yapın ve #OKUYUN #OKUTUN
Benden söylemesi..