Amerikalı yazar Richard Gary Brautigan, Tacoma, Washington'da doğdu. Zor 1çocukluk geçiren Brautigan, bundan pek bahsetmezdi. Söylentiye göre, babasının kim olduğunu bilmiyordu. Babası ise, Brautigan'ın ölüm haberi duyulana kadar onun babası olduğunun farkında değildi. Başka 1söylentiye göre, Brautigan 20'li yaşlarında, 1polis karakolunun penceresine taş attığı için Oregon Eyalet Hastanesi'ne gönderildi. Burada kendisine paranoyak-şizofren teşhisi kondu ve şok terapisi uygulandı. 1955'te San Francisco'ya taşındı ve burada "beat" hareketinin 1parçası oldu. 8 Haziran 1957'de Reno, Nevada'da Virginia Dionne Adler ile evlendi. Karpuz Şekerinde bu dönemde yayımlandı. 60'larda yazdığı ve dönemin ruh halini yansıtan romanlarıyla karşı kültürün en popüler yazarlarından biri oldu. Beat Kuşağı'nın Kuzeybatılılar diye adlandırılan kolu içerisinde değerlendirilen Brautigan'ın romanlarını diğerlerinden ayrımlı kılan, çok duyarlı ve kolay kırılan kahramanlarının dünyaya hükmeden kaos karşısında yalnızlığa çekilmeleridir. 70'lerin sonlarında büyük ölçüde okur kaybına uğramış ve ruhsal 1bunalımla birlikte alkol dozunu artırmaya başlamıştı. O dönemde sadece Japonya'da popülerliğini koruyordu ve sözü geçen yılların büyük bölümünü Tokyo'da ve Montana'daki çiftliğinde geçirecekti. 1984 yılında küçük 1balıkçı köyü olan Bolinas'a yerleşti. Evine kapandı, uyuyamıyor ve sınırsızca içiyordu. Duyarlılığı bu hayatı kaldıramayacak kadar keskinleşmişti. Dostlarıyla "ava çıkıyorum" diye vedalaştıktan üç hafta sonra 25 Ekim 1985 günü Brautigan'ın Bolinas, Kaliforniya'daki evine giren arkadaşları, bedenini 1 şişe alkol ve 44 kalibrelik 1tabancanın yanında buldular. Brautigan'ın intihar ettiği varsayıldı... ~~~Karpuz şekerinde işler yinelenir, dururdu, aynen karpuz şekerindeki hayatım gibi. Sana karpuz şekerini anlatacağım çünkü ben buradayım, sen uzaklarda~~~ diye başlayan kitap çok incelikli cümlelere sahip olsa da, kitaba başlarken çok fazla boşlukları görünce seveceğimi düşünmeden başlamıştım, ilginç tarzı var herkes sever mi bilmiyorum ama çok basit gibi görünen cümlelerde benim için çok derin anlamlar yüklüydü :))) Ne olursak nerde olursak olalım en iyisini yapmamız gereken hayatta aslında adımız da yok zira herkesin zihninde yerleştirdiği 1kişiligimiz var bu kısmı okurken çok derin anlamlar yükledim o cümleye, bazı insanlar aynalar heykelinde kendini bile görmez, tam hayatın için olan 1cumle bence hep eleştirip hiç kendimizi görmediğimiz hayatta. Kalplerimiz kırılır, bazen sessizce yapılan işlerde, yine de ellerimiz var olsun tutuşarak yola çıkmış isek ölüme de yürüyor olsak bile, tüm yaşananlar olsa bitse de ne olursa olsun olduğu gibi kabul etmek gerek bu bize zor gelse de, zira değişen hiç1şey olmuyor hayatta neyazikki... İşte sana bu kitapta anlatacağım şeylerin 1listesi der ki tam da bunlar etrafında dolaşır kitap; benÖLÜM. (Güzel 1yer), Charley (Arkadaşım), Kaplanlar, Aynalar Heykeli, Yaşlı Chuck, Geceleri çıktığım uzun yürüyüşler, Karpuz İşletmeleri, Fred. (Dostum), Beyzbol Sahası, Su kemeri, Doktor Edwards ve okul öğretmeni, benÖLÜM'deki o güzel alabalık üretme havuzu ve onun nasıl inşa edildiği, orada olup bitenler, Mezarlık Tayfası, 1garson kız, ---Al, Bill, diğerleri, Kasaba, Güneş ve gösterdiği değişiklikler, içtenKAYNAYAN ve onun çetesi, Burada her gün olup bitenler ve konuşmalar, Tüm heykellerimiz ve mezarlarından sonsuza kadar ışık gelsin diye ölülerimizi gömdüğümüz yer, Karpuz şekerinde yaşanan hayatım, Pauline (Benim gözdemdir. Göreceksiniz.) diye sıraladığı ve bunların etrafında bağladığı durumlar, yine roman içinde roman olma hâliyle. Kısacık olan bu kitabı severek okudum kısa baglantili durumlarla zira tam böyle 1kitaba ihtiyacım vardı yoğun stresli olduğum şu günlerde. "Karpuz Şekerinde" ölmeden önce okunması gereken 1001kitap arasında olup, yaşadığı dönem ruh hallerini keşfedip ve bunların ifadesini sunuyor gibi kitapta. Herkese sağlıklı mutlu huzurlu keyifli okumalar dilerim...