Düş Kırgınlarıhttps://1000kitap.com/yazar/i72 Mehmet Eroğlu’dan okuduğum ikinci kitap. Beni 9,75 Santimetrekare kadar etkilemese de derin hüznüyle yine de çok sevdiğim bir kitap oldu. Romanın baş kahramanı Kuzey Erkil’in derin hüznü ve yalnızlığı, yaşama korkusu, ölüm arzusu Karaburun’un o yaz sıcağıyla ellerinize yapışıyor gibi. Ölmeden kendini öldürmeyi başarmış, yaşamdan da kaçak iki devrimci, iki dost. Ve Kuzey Erkil her ne kadar inanmasa da Tanrı’nın ona farklı zamanlarda sunduğu iki hediye: Şafak ve Çiğdem. Ve bir yunus adam:Fındık. Aşkın, dostluğun, vefanın, insanın yalnızlığa ve aşka sürgününün gölgesinde mülteci sorununa da parmak basılıyor. Yazarın dili beni çok etkiliyor. Sade ama çok vurucu. Bütün kitaplarını hem bir çırpıda hem de sindire sindire okumak istiyorum. Ki Düş Kırgınları’nda da durduğum, tekrar okuduğum birkaç bölüm oldu. İnsan bu kadar hüznü nasıl taşır ki? Yalnız dikkatimi çeken bir tema var: yaşam kaçkınlığı. 9,75 Santimetrekare’de de aynı insan tipi vardı(Ahmet) , Düş Kırgınları’nda da(Kuzey Erkil). Sevmekten ve yaşamaktan kaçan adeta suçluluk duyan iki karakter. İnsan kitabın sonlarına doğru o kadar sinirleniyor ki bu durumdan dolayı , Kuzey’in elinden içki şişelerini alıp “Lütfen yaşa, sana gelenle senin olanı şimdi yaşa.” diye omuzlarından sarsmak istiyor. Bir diğer konu da romanların müphem bir sonla bitmesi. Ana karakter intihar ediyor ya da kendini intihara sürüklüyor. Ama okuyucu olarak hep “Acaba mı?” diyorsun, “Acaba devam etmiş midir bir şekilde yaşamına? Vazgeçmiş midir kararından?” Düş Kırgınları’nda da 9,75 Santimetrekare’de de beni çok etkileyen bir şey var ki o da ana karakterlerin iç sesi. Mükemmel bir iç sese sahip Kuzey Erkil de Ahmet de. Hatta 9,75 Santimetrekare’nin filmini de izlerken Ahmet’in iç sesinin filme yansımaması büyük bir eksiklik gibi gelmişti bana. Yazarın diğer romanlarını da hüzün içe içe , büyük bir ilgiyle okuyacağım. Çünkü “Kim hüzünlü bir adamı bütünüyle kavrayabilir ki?”
