Ama siz beklemeyin!
Bazan köylüler gelirlerdi, yaşlı genç, duvar dibine oturur güneşlerlerdi. Ekimden dikimden, köyün işlerinden konuşurlardı. Mahmut pek söze karışmaz, gözleri yumuk dinlerdi. Çok uzak geliyordu artık her şey sisli ve bulanıktı. Gittikçe uzaklaşan, silinen bir ışık gibiydi.
Bir aralık gözü kasaba yolundaki kırmızı toprak yarıntısına ilişti. Orası da net olarak görünmüyordu şimdi. Aşınmıştı. Acıyla gülümsedi kendikendine. Başını öbür yana çevirdi..
Yanıbaşında gençler yüksek sesle tartışıyorlardı. "Yapalım. yapmayalım, kendi işimiz..." Yanardağ gibi patlıyordu bazıları. Bir gizli güç mü büyüyordu yanıbaşında? Nasıl akacağı belli olmayan bir ırmak mı oluşuyordu? Dinledi uzun uzun, anlamaya çalıştı.
- Sen ne dersin Mahmut emmi, söyle? Sordu birisi.. Gözlerini usulca açtı.
- Ne deyim oğul, dedi. Bizden geçti gayri. Kendiniz düşünün, karar verin. Biz çok bekledik olmadı, ama siz beklemeyin...
Sayfa 341 - Cem YayıneviKitabı okudu
·
99 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.