Tehlike yaklaşınca, insanın ruhunda hep aynı güçte iki ses yükselir. Biri, çok akla uygun bir biçimde, tehlikenin mahiyetini insanın inceden inceye düşünmesini, bundan kaçınmanın çaresini bulmasını söyler; öbürü, daha akla uygun bir biçimde tehlikeyi düşünmenin çok ağır ve acılı bir şey olduğunu, her şeyi önceden görmek ve işin genel akışından kendini kurtarmanın insanın elinde olmadığını, bunun için en iyisi tehlike başgösterinceye kadar ondan yüz çevirmek ve iyi şeyler düşünmek olduğunu söyler. Yalnızlıkta insan birinci sese kapılır, toplulukta ikinciye.
Sayfa 990Kitabı okudu
·
163 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.