Şehirler arası otobüs yolculukları şiirler,hikayeler için hep malzeme olmuştur. Buğulu camlara resimler çizilmiş,hayat bir şerit gibi akmıştır yanıbaşımızdan. Hele mevsim kış olduğunda durduğunuz bir durakta uyku sersemi yüzlere vuran soğuk havanın ayrı bir tadı kalmıştır hafızalarda. Ben de çok severdim bu yolculukları. Hele bu yolculuklar senin yaşadığın şehre doğruysa daha ilk andan kalp atışlarımın hızlandığını hatırlarım. Bazen zamanın ağırlaştığı, her şeyin yerinde asılı kaldığı hissine kapılırdım. Kaç kez geçmiştim o yolları oysa. Yine de her geçişimde ayrı bir heyecan akardı içime. İçimde bir kirpi yürürdü sanki dikenlerini batıra batıra. Bir masamız olurdu seninle Edip CANSEVER’in masasına benzer. Umutlarımızı,hayallerimizi,gülüşlerimizi koyardık masanın üstüne. Bezende hüzünlerimizi. Zaman avuçlarımızdan akıp giderdi. En çok geriye dönüşleri sevmezdim. Her ayrılışımızda bir şeyler kalırdı benden. Hem sende hem de o şehirde. Eksildiğimi hissederdim. En son gözlerinde gözlerimi bırakmıştım. Ve ben o günden bu yana eksik yaşamaya devam ediyorum. Şimdi çok eskiden okunmuş bir şiir gibi hayat. Ne diyordu şair “Aşk ne kadar kısa unutmak ne kadar uzun.”(H)
·
90 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.