"Ama" içimizdeki en büyük egonun sesi sanki.. Doğduklarında "emanetçisi" olmayı kabul ettiğimiz çocuklarımızı "ama" larımız yüzünden “malımız" gibi görmeye başlıyoruz. Kendi çocuğunu seven nefsini sever, başkasının çocuğunu seven Allah'ı.. İsmini söyler söylemez yanına gelmediği için çocuğuna kızan birine "Ezan okunurken hemen namaza duruyor musun?" diye sormuştum , cevabı "Hayır" oldu tabii. "Allah'ın davetinden daha mı kudretli sayıyoruz davetimizi?" sorusunu yöneltmiştim ona. Cevabı sessizlik oldu.. Sevgili Tuğba Hocam, samimiyetle, karşılıklı sohbet ediyormuş edası içinde kaleme aldığı eserinde anneliğimizi tedavi ediyor adeta.. Büyüklerimizden böyle gördük böyle olmalı dediğimiz bazı noktalarda ne kadarda kusurlu davranışlar sergilediğimizi gözler önüne seriyor. Emanetçi olamama korkusuyla başlayan serüvenin emanetçilikten çıkıp "sahip olma" duygusuna nasıl evrildiğini görüyoruz satırlarında hatta satırlardan evvel gözümüzün önünden film şeridi gibi geçen ebeveynliğimizde..

Çocuklar Anneleri BüyütürTuğba Akbey İnan · Profil Yayıncılık · 2016284 okunma

·

64 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sadeceokur