Toplumsal bir sanat anlayışı ortaya koymak popülizm değildir Semih Gümüş.
“Bireysel etkinlik ürünü olan yazınsal yaratım, paylaşılan kültürden ve ayrımları kaldıran yazınsal yaratımdan her zaman daha yukarıda ve yüksek niteliktedir.” (Sf. 118)
Edebiyatın toplumun kültür seviyesine düşürülemeyeceğini söylüyorsun ve üstenci tutumdaki bir edebiyatı kabulleniyorsun ama toplumun kültür seviyesini yükseltmeye dair bir akıl yürütme aklının ucundan dahi geçmiyor. Çözüm üretmiyor, elindeki parçalı ve bütünlüksüz olguyu korumaya çabalıyorsun. Gelişim değil burjuva edebiyatı istiyorsun ve bunu “biçim ve teknik” kisvesi altında mantıklı göstermeye çalışıyorsun.
“Gelgelelim, modernizmin nesnel temellerini oluşturan kapitalizmin insanı özgürleştiren ve özgün bireyler olarak ortaya çıkmasına neden olan doğasını çürütmeye meraklı postmodernistler, toplumsal kişiler yerine özneler, birbirine bağlı kişiler yerine bir başlarına var olan bireyler görmeye dayanamadıkları için, yaratma eylemini, yaratıcılığı, bireylik savaşımını değersizleştirip yalnızca tümel olgulardan söz eder, tikel olanları yok sayar, yazar ile okuru aynı yerde görür, okuru yüceltir, yazınsal olan ile popüler ve mekanik biçimde üretileni eşdeğer sayar.” (Sf. 138)
Adını ağzına almaya dahi çekindiğin “proletarya” için ortak bir edebiyat anlayışı ortaya koymak seni rahatsız ediyor, emek anlayışını yalnızca sanat yapıtı yaratmaya indirgiyorsun. Yazarı yüceltiyor, yazarı var eden okuru ise küçümsüyorsun. Kısacası tutarsızlıklar bütünü yaratıyorsun.
Bu kitaba inceleme yazmak istiyorum ama kitabın ele aldığı konu benim bizzat kendime dahi itiraf edemediğim düşüncelerden oluşuyor. Okudukça bir şeyler çözülmüyor, aksine düğümleniyor.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.