"Acı çeken insanın uzak sesi."
Baudelaire yazdığı bir mektupta kitaptan şöyle bahseder;
"...size bu acımasız kitaba bütün yüreğimi, bütün sevdamı, bütün inancımı, bütün kinimi koyduğumu söylememe gerek var mı?"
İyiyle kötünün, düşle gerçeğin, cennetle cehennemin savaştığı bir dünyada; imgelerin, sözcüklerin gücüyle kötülükten güç alarak güzelliği hissettirecek şiirlerin bulunduğu kitap.
Şair şöyle diyor bir yazısında,
"Her insanda her an, biri Tanrı’ya, öbürü Şeytan’a yönelmiş aynı zamanlı iki istek vardır."
Şiirlerinde insanın bu iki tezat yönünü bir arada vermiş, insanın ne sadece iyi ne de sadece kötü olduğunu, her iki duygununda insanın içinde barındığını anlatmak istiyor.
"Özgür olmayan ruh yalnızlığa ve acı çekmeye mahkûmdur." diyor ve insanın ruhunun bedeniyle birlikte olduğu sürece asla özgür olmayacağını, özgürlüğün tek yolunun "ölüm" olduğunu düşünüyor.
Ölümle birlikte yeryüzündeki sıradanlık, bayağılıktan uzaklaşıp özgür bir yolculuğa çıkıldığına inanıyor. Nedense şiir kitabı olmasına rağmen kitabı 
Huzursuzluğun Kitabı kitabına benzettim. Şiirleri bana o kitabı okuduğumda ki hisleri hatırlattı.
Dünyayı “sağır evren” olarak nitelendiren Baudelaire, insanın tutkularından yola çıkarak, gerçeklere karşı ruhu aydınlatacak suni güneşin arayışında.
Kötülük Çiçekleri’nin yayımlanmasının hemen ardından, "toplumsal değerleri aşağılaması" nedeniyle kendisine dava açılan şairimiz, para cezasına çarptırılır ve yapıtındaki 6 şiir 1949 yılına kadar Fransa’da yasaklanıyor. Şiirlerin ya da yazarın yasaklanması, insanın içinde kötüyü de barındırabildiği gerçeğini değiştirmiyor elbette..
·
1.623 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.