Çocuk Kal(a)mamak
Bana absürt gelen bir düşünceden bahsetmek istiyorum. Çocuklarla ilgili birçok video çekiliyor ve çocukların verdiği doğru-yanlış ayırma yetisine göre de bazı davranışlar sergiliyorlar bu videolarda. Sonra bu videolara şöyle yorumlar yapılıyor: "Dünyayı çocuklar yönetsin", "Çocuklardan öğrenecek çok şeyimiz var", " Çocuk aklı, çocuk haklı" gibi. Absürt gelen kısmı ise bu çocuklara bu anlayışı, eğitimi veren aile. Kaldı ki her insanın gelişim sürecinde de bu dönem var. Ne oluyor da çocukken öğrendiğimiz doğrular, doğru gelen vicdani kararlar daha sonra siliniyor, unutuluyor, artık doğru kabul edilmiyor? Çocuğa haklı derken onu eğiten de biziz, o eğitimden geçen de. Niye yetişkin olunca devam ettiremiyoruz bu doğruları? "Hayatı öğrendik ondan, bu hale yaşadıklarımız getirdi, herkes vicdan sahibi olmayınca sende olmuyorsun zamanla, çok kırılırsın böyle" gibi lüzumsuz yanıtlar da olabiliyor. Kimse çocuk kal demiyor. Olgunluk ve tecrübe denen şey bir gerçek ama çocuklardaki doğru-yanlış ayırma yetisini de bir yetişkin olgunluğuyla devam ettirebilmek gerektiğini düşünüyorum. Yoksa bahane herkeste var. Herkesin içinde de bir çocuk... Hangi sesi dinleyeceğinize karar verecek olanda sizsiniz.
·
83 görüntüleme
Çocuklar akıl yürütmenin en saf halindeler..
Bir şey yapacakları zaman bunun bir yolunu bulmaya çalışırlar çünkü beyinleri sıfır km bir motor gibidir..
Bahane üretmekse biz büyüklerin işidir..
Çünkü istediğimiz şeyleri ya elde etmiş ve değerini kaybetmişiz yada elde edememiş vazgeçmişiz..
Dopamin hormonumuz zaman uretilmez hale gelincede herşeye karşı hevesimiz kaçmıştır..
Bu yüzden çocukluguna yakın olan gençlerdedir bütün ümit tecrübelerle yıkılmış ayakta durmaya çalışan büyükler değil..
Beynin çalışma şekli çok garib çocuk kalmamıza izin vermiyor ama kalb sürekli değişen yapıda olduğu için ne yaparsa kalbi ile yapmalıdır insan ve ancak ALLAHın zikri ile mutmain olur..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.