Düşüncelerim geceleri çok başıboş kalıyor. Bazen çok hevesleniyorum birçok şeye. Bazen geleceğe dair hayaller kuruyor hatta planlar yapıyorum. Sonra bir anda hepsi yok oluyor. İçimden gelen şuana kadar hangi savaşı kazandın diyen ses, umutlu ol başaracaksın diyen sese karşı her zaman galip geliyor. Kabullenip vazgeçiyorum kendimden. Yıllar önce düştüğüm o karamsarlık kuyusundan çıkmaya çalıştıkça daha dibe düşüyorum. Boğulmaya başladım artık. Yanımda olanları, kurtarmak isteyenleri de yanıma çekip boğmaya çalışıyorum. Bir kitap karakteri olarak yaşayıp geçseydim şu dünyadan keşke. Sonum belli olurdu en azından.
Yorgun gözlerimde fer kalmamış. Bir çift camda yetmiyor artık güzellikleri görmeye. Sözlerim susuyor. Onlarda küstü sanırım bana. Cümlelerim zihnimi bulandırıyor. İçimdeki boşluğu sesleniyorum. O kadar büyük ki bu boşluk, yankılarında büyüyor kendi sesim. Korku olarak dönüyor bana. Baştan sona yanlışlarla dolu bir hayatta tek bir doğrum olsaydı keşke...
··
1.871 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.