"Her şey burada sınırına erişir. Zaman. Mekan."
Elias Rukla ellili yaşlarında ve ipe dahi dizilebilecek muntazamlıktaki yaşamına bir sabahı daha tertemiz ütülü gömleğini sırtına geçirdiği gibi ekliyor.
Yıllardır olduğu gibi o gün de Henrik Ibsen'in önemli ve onun sevdiği eseri Yaban Ördeği'nin tahlilini yapacak sınıfında. Koca bir sınıf ilgisiz gözlerin önünde sanki bütün dünyanın, 20. Yüzyılın önünde duruyor Elias Rukla ve Yaban Ördeği'ni anlatırken elli yılı aşmış ömrünün kırılma noktasını yaşıyor, ipe dizilen muntazam yaşamının çözülmesi hatta dökülmesi böylece başlıyor, yaşam boyu bir caddeye çıkmak için beyhude çabasını, yaşayamadıklarının gölgesinde yaşadıklarının hesabını ve yakın arkadaşının bir başka hayat idealiyle karşısına çıkmasının hala süren gölgesini görüyor.
Yazarın Kafkaesk ve yalın üslubu muazzamdı bence. (Not düşmek isterim tamamiyle Kafkaesk demek doğru olur mu pek emin değilim ama bende böyle güçlü bir etki bıraktığı için daha iyi ifade edemiyorum.)
Eseri çok ama çok beğendim çok güzel bir çeviriydi, yanılmıyorsam ilk kez Norveç edebiyatından bir eser okumuş oldum ve çok hoşuma gitti.
