göz yaşartıcı:)))
Garba Açılan PencereBiz artık buna alıştık; tanınmış bir gazeteci, bir yazar, bir politikacıyla, bir yönetmenle birlikte bir geziye çıkmışsa, uğradıkları yerlerde o politikacı, o yönetmen nutuk çekmişse, gezi dönüşünde yazar herkese şöyle der:– O nutku ben hazırlamıştım.Öyle nutuklar dinlemişizdir ki, sonradan söylenilenlere inanmak gerekirse, o nutku, beş kişi, on kişi yazmış olduklarını iddia etmişlerdir. Hiç değilse, yazılmış olan nutku düzeltmişlerdir. Böylece, bizdeki siyasi nutukların çoğunun neden saçma sapan olduğu daha iyi anlaşılır.Onun için politikacılar geziye çıkarlarken, en iyisi, dalkavuklarına güvenseler bile, yanlarına gazeteci yazarlardan hiçbirini almamalıdırlar. Çünkü bunlar, onbinlerce kişi önünde politikacının coşkuyla oracıkta ezbere söyleyiverdiği nutukla bile,– Ben yazmıştım! diye sonradan övünürler.Orada bulunanlardan daha kırkına varmamış bir gazeteci,– Ben de çok nutuk yazmıştım zamanında, dedi, yazdığım nutuklarla milletvekili seçtirdiklerim bile vardır. İlk nutkumu ondokuz yaşımdayken Müftü için yazmıştım.Bu girişten sonra nutuk hikâyesini anlatmaya başladı:– Bizim orası küçük yer, taşra ili... Küçük yerde büyük görünmek kolay oluyor. Ben de daha lisenin onuncu sınıfındayken, ilin tek gazetesine başyazılar yazmaya başlamıştım. Herkes, “Kalemi kuvvetli maşallah,” diyordu.Liseyi bitirdiğim yıldı. Bizim il’e demiryolu ulaştı. İlk tiren gelecek. Herkeste bir hazırlık, bir hazırlık...Müftü Efendi bizim uzaktan akrabamız olur. Bana bir haber gönderdi: “Aman bir nutuk yazsın, tirenin geldiği gün okuyacağım...”Müftü Efendi çok sayılan bir bilgin kişi. Çocukluğumuzdanberi büyük küçük hep böyle duymuşuz. Bize göre Müftü Efendinin bilmediği hiçbişey yok. Gencimiz yaşlımız buna inanmışız. Sanırım, Müftü Efendi o zaman yetmişini geçkindi. Bembeyaz uzun sakalı vardı. Evinden pek seyrek çıkardı. Taa uzaklardan ziyaretine gelirlerdi. Hemen hemen hiç konuşmazdı. Konuştuğu zaman da dudakları kıpırdar, sesi fısıltıyla çıkardı. Böylece ağzından dökülen her hece, ayrı bir değer kazanırdı. Biz onun çok derin bilgisini, bu susuşundan çıkarıyorduk.Ençok bildiği tarih, bizim ilin tarihiydi. Bütün il sınırları içinde geçmiş olayları bilirdi. Şu evde kimler yaşamış, neler yapmışlar, eski yangınları, Bizanslılar zamanını, İslam ordusunun bu kenti zaptını, herşeyi, herşeyi bilirdi.Bütün kent halkı Müftü Efendiyle övünürdük. Vali, belediye başkanı filan, bunların hepsi Müftü Efendiden çok sonra gelirdi. Büyüklerden biri şehrimize gelse, hemen ziyaretine gider, MüftüEfendinin elini öperdi.İşte bu denli önemli kişi olan Müftü Efendinin, şehrimize ilk tirenin gelişi günü yapılacak törende bir nutuk söylemesi gerekiyordu. O da bu çok önemli nutku yazma görevini bana vermişti. Bu işin ağırlığı altında ezildim. O yaşta, Istanbul, Ankara gibi büyük şehirleri bile daha görmemişim. İlk tirenin gelişinde neler söylemenin gerekli olduğunu bilmiyordum. Bütün bilgim, okuduğum bikaç kitaptan, gazete ve dergi yazılarından geliyor. Çok sıkı çalışarak üç günde, bir nutuk hazırladım. Müftü Efendiye amcamla gönderdim.Tirenin ilk gelişi günü büyük tören yapıldı. Bütün şehir halkı istasyona yığıldı. Lokomotif geldi. Kurbanlar kesildi. Önce Vali bir nutuk söyledi, arkadan Müftü Efendi... Ben, Müftü Efendiden daha heyecanlıydım. Nutkun hâlâ aklımda kalan parçaları aşağı yukarı şunlar:“Tiren, garba açılan bir penceredir. Bu pencereden ziya girecek, yalnız ziya değil başka şeyler de girecek. Medeniyet, tekerleklerin üstüne binerek bize kadar geldi. Tekerlek ne demektir? Tekerlek, medeniyetin ayağıdır. Tekerlek olmasaydı, dünyada hiçbirimiz olamazdık. Biz bugün tekerleklerin sayesinde ilerliyoruz. Şu tünele, şu dağların içine açılmış deliklere bakınız. Şu gördüğünüz delikten neler doğacak neler. Nurlu istikbal bizimdir.Bu bir hazinedir. Eline geçirdiğin bu hazineyi iyi kullan hemşeri! İyi kullanırsan, çok para kazanırsınzengin olursun, itibarın artar.Tekerlekler, raylar üzerinde kayacak. İşler eskisi gibi zor değil. Her seferi seni zengin edecek hemşeri! Kaç sefer olursa o kadar kârlısın.İş yol açılıncaya kadardı. Bir kere yol açıldı ya, artık bütün hemşerilerimiz bu yolun üstünden kolaylıkla gidip gelecektir. Mallarımızın değeri artacaktır. Sen de malının değerini, kadrini bil!..Cumhuriyet sayesinde önümüze gelen bu malın kıymetini bilelim; binerken, üstüne basarken, içine girerken titremeliyiz. Dikkatli binmezsek bozulur, sonra bizden başkaları kullanamaz. Elin, yabancının malı değil ki hor kullanalım. Kendi malımız, bütün hemşerilerimizin. Hepimizin ortak malımız...”Ondokuz yaşında, taşra lisesini yeni bitirmiş bir genç başka ne yazabilir, işte böyle şeyler...Müftü Efendinin nutku, umulandan da çok alkışlandı. Öbür nutukların hiçbiri, Müftü’nün nutkunun etkisini yapmadı. Alkış kıyamet... Herkes, “Bizim Müftü gerçekten derin hoca...” demeye başladı. Doğrusu, Müftü Efendi de nutku hem iyi ezberlemiş, hem de güzel, heyecanlı söyledi.O günden sonra, nerede bir tören, bir toplantı olsa, Müftü Efendiyi nutuk söylemeye çağırdılar. Müftü Efendi de her gittiği yerde hep o nutku tekrarlayıp durdu. Yalnız nutkun içinden “tiren” kelimesini çıkarıyor, geri kalanlarını olduğu gibi söylüyordu. Nutuk herkese o denli güzel geldi ki, hiçbirimiz nutku tekrar tekrar dinlemekten bıkıp usanmıyorduk. Cumhuriyet Bayramında, bir kereste fabrikasının açılışında, büyüklerden birinin şehre gelişinde, hep bu nutuk söylendi.Ziya adında bir akrabamız var, babası çok zengin. Bunlar Istanbul’dan bir gelin getirdiler. Görülmemiş, duyulmamış bir düğün yapıldı. Düğün ziyafetine şehrin bütün ileri gelenleri çağrıldı. Biz de gittik. Aile çok mutaassıp, ama son derece mutaassıp... Kadınlarla erkekler ayrı odalarda yemek yiyoruz. Ne de olsa gelin Istanbullu olduğundan, yemekten sonra kadın erkek hep biaraya toplanıldı. Müftü Efendiye konuşması için rica edildi. Doğrusu, Müftü Efendi konuşmak istemedi. Ama öyle zorladılar ki, adamcağız konuşmak zorunda kaldı. Ayağa kalktı, başladı konuşmaya:“Muhterem hemşerilerim!Yeni kurulan bu yuva, garba açılan bir penceredir.”Daha nutkun başında bir hoşnutsuzluk mırıltısı başladı. Ailenin pencereye, hele garba açılan pencereye benzetilmesi, bizim mutaassıp çevremizin insanlarını sinirlendirdi. Müftü Efendi gelini göstererek devam etti:“Bu pencereden ziya girecek, yalnız ziya değil, başka şeyler de girecek...”Zaten Istanbul’dan kız aldığı için yayılan dedikodulardan sinirli olan damat Ziya’nın kaşı, gözü oynamaya başladı. Ziya’nın elleri titriyordu. Müftü Efendi devam etti:“Medeniyet, nur gibi medeniyet, tekerleklerin üstüne binerek bize kadar geldi. Onu hepimiz kucaklayıp bağrımıza basacağız. Çünkü o hepimizindir.”Sinirli, kızgın öksürüklerle nutuk kesiliyordu.“İşte karşınızdatekerlek! Tekerlek ne demektir? Tekerlek olmasaydı, dünyada hiçbirimiz olamazdık. Tekerlek medeniyettir. Biz bugün tekerleğe, medeniyetin tekerleğine kavuştuk.”Damat Ziya elini arka cebine attı. Bir cinayet olabilirdi. Bu gergin havada Müftü Efendi, nutkuna devam etti:“Şu tünele bakınız! Bu delikten neler doğacak, neler! Nurlu istikbal bizimdir.”Yer yer yükselen mırıltıları, herzamanki gibi başarısının sesli gösterisi sanan Müftü Efendi, damat Ziya’ya dönerek şöyle dedi:“Bu bir hazinedir! Eline geçirdiğin bu hazineyi iyi kullan hemşeri! İyi kullanırsan çok para kazanırsın, zengin olursun, memlekette itibarın artar. İşler eskisi gibi zor değil artık. Her seferi seni zengin edecek. Kaç sefer olursa o kadar kârlısın genç hemşeri!..”Arkadaşları damadın elini tutmasalar kan dökülecekti. Kayınpeder, Müftü Efendinin kulağına bişeyler söyledi. Müftü Efendi, başını salladı, nutkuna devam etti:“İş, bir kere yol açılıncaya kadardır. Yol açıldı ya, herkes rahat rahat gidip gelecek. Arkadaş, cumhuriyetimizin sayesinde sahip olduğumuz bu kıymetli malın değerini bilelim; binerken, üstüne basarken, içine girerken titremeliyiz. Dikkatli binmezsek, çabucak bozulur, başkaları istifade edemez. Yabancının malı değil ki, hor kullanalım. Kendi malımız!..”Arkadaşları dışarı çıkardıkları için, damat Müftü Efendinin sözlerinin sonunu duymamıştı. Nutuktan sonra bir soğuk hava esti. Müftü Efendi, neden alkışlanmadığına çok şaştı. Ziyafet dağıldı.
·
558 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.