𝑆𝑎𝑛𝑎 𝑔𝑖𝑡𝑚𝑒 𝑑𝑒𝑚𝑒𝑦𝑒𝑐𝑒𝑔̆𝑖𝑚,
𝐴𝑚𝑎 𝑔𝑖𝑡𝑚𝑒, 𝐿𝑎𝑣𝑖𝑛𝑖𝑎.
Herkese merhabaaa :)
Bugün size beklentimin çok üstünde çıkan ve beni kendine aşık eden bir kitaptan söz edeceğim. ;) Kitaba karşı beklentim niye düşüktü hiç bilmiyorum ama, arada böyle yersiz önyargılarım olabiliyor maalesef. Ve o önyargıları yıkan kitapların yeri de bende çok ayrı oluyor. 
Ama Gitme, Lavinia da o nadide kitaplar arasında yerini almış bulunmakta.
“Nasıl bir kitapmış o öyle?” dediğinizi duyar gibiyim. O halde birazcık da konusuna değineyim. ;)
Geçmişindeki kötü anılarını söküp atma umuduyla, evinden 6.843 mil uzaktaki bir barda soluğu alan Leyla’nın yolu, çetrefilli bir ilişkinin kıskacından kurtulmak için orada olan, o loş ortamda bile güneş gözlüğü takmasıyla dikkatini çeken Baran’la kesişir. Kendisini Lavinia olarak tanıtırken, genç adamın da kimliğini açıklamasına müsade etmez ve iki yabancı olmanın rahatlığıyla -biraz da alkolün etkisiyle- kendine bile itiraf edemediği düşüncelerinden, anılarından kurtulma isteğinden ve hatta yazar olma hayalinden bile söz eder. Baran ise, içtenliğine ve fikirlerine hayran kaldığı Lavinia’ya anılarını yok etmek yerine yenilerini eklemesini ve ne olursa olsun yazmasını öğütler. Bir de üstüne Özdemir Asaf’tan dem vurarak, Ama Gitme, Lavinia dizelerinden söz eder. Fakat, bunu söylerken, kendi Lavinia’sının beraber geçirdikleri gecenin sabahında sessiz sedasız gideceğini bilemez; elinde kendisine ait güneş gözlüğü, aklında ise verdiği öğütlerle… Tıpkı onun öğütlediği gibi, daha o gece Leyla’nın kötü anılarının yerini daha güzel anılar almıştır bile; içinde Baran olan. Ve Leyla, gerçekten de bir kitap yazmıştır, yine Baran’ı konu alan. Ardından, kitabı bir yayınevine yollamıştır; tesadüfler sonucu, yayınevinin sahibi ve baş editörü Baran olan…
Ve tam altı ay sonra, 6.843 mil uzakta, bir kitap ile yeniden kesişmiştir ikilinin yolları.
İşte tüm hikâye de bu noktada başlıyor aslında. Sonrasında neler mi oluyor? Neler olmuyor ki! Tabii öğrenmek için bu güzel kitapla tanışmak zorundasınız.
Son olarak, kitabın içeriği kadar tasarımına da bayıldığımı belirmek istiyorum. @artemismilenyum bu konuda hârikalar yaratıyor cidden. İkinci bayıldığım şey ise yazarın çok güçlü, sular seller gibi akan kalemi ve anlatım tarzıydı. Karakterler ise bayıldığım bir diğer şeydi elbette. Leyla’nın aşırı doğal ve bir o kadar da kurnaz hallerini çok sevdim. İç sesinin çenesi, okuru yoracak kadar düşüktü ama bilgi birikimi ve mizah yeteneği tüm yorgunluğunuzu söküp alıyordu. Baran’nın da tatlılığına ve samimiyetine bayıldım, mesleğindeki başarılı ve çalışkan hallerine ise hayran kaldım. Yazarlığa ilk adımlarını atan Leyla’ya verdiği bilgi ve tüyoların, yazar olmak isteyen okurlara da büyük katkı sağlayacağına eminim. O kısımlar özen ve titizlikle ifade edilmişti çünkü. Bu arada ilk kez bir yazar-editör ilişkisi okudum tahmin edemeyeceğim kadar çok sevdim.
Her kitap için bunu söylemem ama bu kitabı okuyun ve okutun arkadaşlar.
İkinci kitabın bir an önce çıkması dileğiyle ve sevgilerimle…
Elif Öner
·
1.265 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.