2010 yılında basılan bu kitapta Murathan Mungan hem çok kısa hem de kısanın bir tık üstünde öyküler veya düşünceler anlatıyor. Kitabın son sayfalarında öykü ile ilgili fikirlerini de dile getiriyor.
Kendi adıma gereksiz, öylesine bir kitap olarak gördüm Kibrit Çöpleri'ni. Bir çok öyküde ya da yazıda yazarda beni rahatsız eden aforizma tarzında sözler, gözlemler yer alıyor; bunlar sanki okuması keyifli, dikkat çekici, a ne kadar ilginç denebilecek sözler, cümleler, ve belki instagram gibi yerlerde ilgi çekebilecek tarzda yazılmışlar gibi geliyor. Sanki yazar sadece kendisinin bildiği bir yerde bulunarak oradan hayata bakıyor ve onun tecrübe ettiği şeyde itiraz kabul etmeyen ama dışarıdan bakıldığında son derece mütevazı görünen, bir tür yazar instagramı gibi, yani bu havalı cümlelerle cilâsıyla dikkat çekip şaşırtıyor, bana öyle geliyor bir şekilde. İnsan hayatta çok şey hakkında bu kadar gözlemde bulunabilir mi bilmiyorum. Yanlış bir şeyler söylüyor olmam da büyük bir olasılık.
Sözün özü:hayır, bu kitabı sevmedim.
