“Salgın”“Umudunu kaybeden bir halkın hikayesi!”
Bir salgından bahsediyoruz. Kulaklarınızın aşina olduğu veba, kolera ya da korona gibi bir salgın değil bu. “Dans Salgını” 1518’de Strasburgda gerçekleşmiş bir gerçek bir olay. Günümüzde hâlâ nedeni bulunamamış.
Yedikleri bir bitkiden mi olmuştu? Yoksa bir mikroorganizma mıydı? Yoksa kitlesel bir histeri miydi?
İşte Jean Teule’nin kitabının konusu da bu salgın.
Yoksulluk sınırını çoktan geçmiş sefalet içinde bir halk. Tek bir lokma yiyecek yok, şehirde tek bir sokak hayvanı yok, fare dahi yok açlıktan hepsini yemiş halk. Yağmur bile yağmıyor, kirli su tek bulabildikleri. İşte böyle bir ortamda bebeğini nehre bırakan bir anneyle (Enneline) başlıyor öykümüz. Onu besleyemezdik, Komşularımız gibi çocuğumuzu yemektense nehre bırakmamız daha iyi diye teselli ediyor kocası. Düşünceleri matemin kederinden kaçmak istiyor Enneline’nin Zihninde duyduğu -pıt -pıt seslerini dinleyerek dans etmeye başlıyor. . “Dans etmek bir çığlığı susturmak mı?” Sonra yavaş yavaş bütün bir sokak onlara katılmaya başlıyor. Kalp krizi geçirip ölenler oluyor dans ederken.
Belediye, hekimler ve kilise mensupları toplanıyor.
“Istıraba gömülmüş bir şehrin dayanılmaz gerçekliğinden kaçmanın hele de yoksul düşmüş halk için tek yolu dans diyor” birisi. Kiliseye ambarlarında depoladıkları, yiyecekleri ve suyu halka ücretsiz dağıtmaları gerektiğini söylüyor. Kilise kızgın işledikleri günahlar yüzünden Tanrı’nın bu felaketleri reva gördüğünü, Tanrı ne veriyorsa onunla yetinmelerini söylüyor.
Tam burada psikoposun konutunun kapısına sıkıştırılmış bir kağıt ve altındaki imza -Martin Luther- tüm seyri değiştiriyor. Reformdan korkan kilise belediye ile anlaşmaya varıp ambarının kapısını halka açıyor.
Kaybedecek hiçbir şeyi olmayan bir halkın masalı bu, “Pasif direniş”i.
Bitti bu kadardı :) keyifli okumalar
