İnsanla insanı bağlayan yegane şey sevmekten başkası değildi; ne olursa olsun, bir insanı eskimeyen, durduğu yerde kıymetlenen, olanı biteni unutturan bir sevgiyle sevebilmek varabileceğin en üst mertebesiydi bu işlerin. Gölün dibine çökmeyen, bilakis çamurlu suyun yüzeyinde bembeyaz açmış bir nilüfer çiçeği gibi duruyorda sevgi. Gülsüm'le aramızda. Gülsem benim doğurmayan annemdi. Bu dünyadan kaçıp saklandığım ağaç kovuğum.
Sayfa 41Kitabı okudu
··
175 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.