1985 yılında nobel edebiyat ödülü alan Claude Simon'un ülkemizde bulabildiğim tek kitabı.Belkide Türkçeye çevrilen tek kitabıda olabilir.Çünkü hangi siteye baksam sadece bu kitap karşıma çıkıyor.Kitabın konusuna gelince,bir hastahanede yatan bir adamın,hem bugününü ve hemde çocukluğunun bir dönemini dönüşümlü olarak,bir tramvay etrafın da dolaşarak anlatmasından ibarettir.çocukluğunda tramvayla okula gidip geldiği günleri ayrıntılı olarak bize yansıtıyor.konunun görünen kısmı bu.ama bir de görünmeyen kısmı var ki bana göre yazarın en büyük özelliği işte burda ortaya çıkıyor.
Adamın anlattığı çocukluk dönemi,annesinin,hastalanması ve ölmesi sırasında olan, bir insanın hayatında çokta önemli olmayacak olaylar.ama asıl önemli olan olay annenin hastalanıp ölmesi ve çocuğun hayatının bir anda değişmesi ve bu yaşadığı ruhsal travmayı içinde yıllarca gizlemesi ve nihayetinde işte bir hastahane odasında bu anıların tekrar karşısına çıkmasıdır.bütün olayları ayrıntılı bir şekilde uzun uzun anlatıyor ama annenin hastalığı ve ölmesinden parağraf aralarında nadir birer cümleyle bahsederek; sanki önem vermiyor gibi bize yansıtıyor.ama bence esas bize anlatmak istediği yaşadığı o büyük travma.
Kitap, çok uzun cümlelerle yazılmış.birde bu cümleler bitmeyen uzun parantezlerle ve hatta iç içe parantezlerle bölündüğünden okumak ve anlamak biraz zor oluyor.
Tek bir kitapla bir yazar hakkında değerlendirme yapmak çok doğru bir şey değil. Ama burada yazarın esas olayı gizleyip,okuyucuya farklı bir şekilde yansıtması ve her şeyi okuyucunun anlamasına bırakması mükemmel bir şekilde başarılmış.buda yazarın ustalığından olsa gerek.bu kitap aynı zamanda yazarın yazdığı son kitabı olma özelliğini de taşıyor.
Son cümle olarak; Nobel ödülü almış bir yazarın hiç olmazsa bir kitabını okuyarak uslubunu görmek isteyenler için, zaten çok kısa olan bu kitabı okumak iyi bir fırsat diyebilirim.
