Savaştan sonra geride kalanlar
O kanlı, uğursuz kuyruklu yıldız, delice yarıştığı sırada, herhalde onun kitap âlemine, o dingin ve yalnızlığı seçen yıldıza çarpmıştı. Yıllardan beri matbaa harflerinin sinek ayağını andıran mini mini şekillerine alışık gözleri, dikenli tellerle çevrili cehennemde çok korkunç şeyler görmüştü. Göz kapakları, vaktiyle fıldır fıldır dönen, alaycı bakışlı gözlerini, ağır bir örtü gibi kapıyor; o eski, ateşli gözler kan çanağı gibi kızarmış, iplikle tutturularak tamir edilmiş gözlüğünün camları arkasında uyukluyordu. Daha acıklısı, o olağanüstü hafızanın bir direği yıkılmış ve bütün bina çökmüştü. Beynimiz, bu şaşmaz cihaz o kadar hassastır ve o kadar nazik bir özden yapılmıştır ki, en küçük bir damar tıkansa, sinirlerden biri sarsılsa, bir hücresi haddinden fazla yorulsa en uyumlu bir şekilde düzenlenmiş zekâ derhal sessizliğe gömülür. Mendel'in belleğindeki o eşsiz klavyenin tuşları artık işlemez olmuştu. Ara sıra kendisine başvuran olursa dalgın dalgın yüzüne bakıyor, söylenilen sözleri pek iyi anlayamıyor ve çarçabuk unutuyordu.
Dünya nasıl eski dünya değilse, Mendel de artık eski Mendel değildi, kitap okuduğu zaman, eskisi gibi zevkli bir kendinden geçişle sallanmıyor; bakışları, gözlüklerinin arkasından, tekdüze bir hareketle kitaba yönelmiş, öylece hareketsiz duruyordu. Okuyor mu, düşünüyor mu anlaşılamıyordu. Çoğunlukla, başını önünde duran kitaba dayar, güpegündüz uykuya dalardı.
·
58 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.