"Bir Hayal gerçeğin kıyısından geçtiğinde, iki göz bir mahremde buluştuğunda, iki el birbirini bulduğunda, iki kalp birbirine dokunduğunda, bu dünyada bitmemiş ümitler adına bir çiçek açar ve umutsuzluk bir adım geri atar." Rüzgarlara karşı durup düşündüm, arayacak kimsem yoktu benim. Yolun başında müptelaydım, yolun sonunda müptezel." Kitabın bazı yerlerinde kahkaha attığım, bazı yerlerinde içimin sızladığı doğrudur. Bakır Arslan'ın en yakın arkadaşı, Karabüklü boğazını kestiler arkadaşının cesedini eline verdiler içim sızladı. "Karabüklü'yle oturuyordum, kamyonlar geçiyordu, hasırdan kan sızıyordu. Hayatımın o günden sonra iki evreye ayrıldığını biliyorum. Sevinç, neşe, dans, coşku artık. Acı bile yoktu. Acıdan fazla birşey kocaman bir çöl. Düş kırıklığından da öte kalıcı bir hisaizliğe giden yolun başlangıcındaydım. Düşlerimizin bedeli bu kadar ağır olmamalıydı. Bir sigara yaktım ağır ağır içip ağladım." Bakır hayata tutunmaya çalıştı, çalıştıkça battı. Bir ara iyi tutundu ama gitti uyuşturucu bulmaya o zaman yanlış kişilere bulaştı. Yazar olmak istiyordu olmadı, kitabı yayınlamaya uygun bulunmadı. Yazar olamadı ama deli oldu, akıl hastanesine yatırıldı. Bakır'ın küçücük hayatındaki umutları ufalayıp götürülmüştü. Bakır dünyada iyi bir insan kalmamasına, iyi olmaya çalıştıkça batıyordu, yukarı çıkmaya çalıştıkça dibe çöküyordu. Her şeyi acıyla öğrendiyseniz mutluluktan da içiniz sızlar.

MüptezellerEmrah Serbes · İletişim Yayınları · 20167,6bin okunma

·

242 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aysun dan İzler