Boğazımdaki düğüm de neyin nesi? Biriktirdiğim her şey adına oturup ağlama düşüncesi, çık aklımdan. Jean-Louis, kendisinden önce ölen eşine sitemkâr. Nasıl olsa ben ölünce sen tek kalmayacaksın diyor. Ne acı. Biliyoruz ki, bu noktadan sonra, ne kadar sitem etsen de, bağırsan da çağırsan da sana dönüş yapmayacak. Cevap vermeyecek. Kendinle baş başasın. Artık pişmanlıklarını telafi edecek bir zamanın yok. Onu öpemeyeceksin bir daha, sarılamayacaksın mesela. Gönlünü alamayacaksın, birlikte seyahate çıkamayacaksınız. Başkalarına olan kızgınlığını veya aldığın güzel bir haberi gelip onunla paylaşamayacaksın. Ölüm… Tek gerçeğimiz mi? Kahrediyor, yazarın bu yaşayıp yazdıkları, bulunduğu ruh halini bize anlatmaya çalışması. Evet hepimizin sonu bu. Ve umarım yazarak hafifletmeye çalıştığı ve okuyan herkese sirayet eden acısına bir nebze de olsa iyi gelmiştir bu “ikimizin kitabı” dediği anlatı. Alışkanlıklar işte.. İnsan alışkanlıklarının bağımlısı ya, o alışkanlıklar değişince nasıl darmaduman oluyor her şey. Üzüntülerimiz çokçadır, mutsuzluğumuz keza. Yazarın da dediği gibi: “Sen gitmeden önce mutlu muydum? Büyük acıdan sonra insanın daha önce her şey hep çok iyiydi diye düşünme eğilimi vardır. Her şey hep çok iyi değildi, daha iyiydi sadece.” Ölüm bir son ise, yani sonumuz hiçlikse, bu çabamız neden? Yaşama amacımız ne yada? Niçin varız. Her şey bir rüyaysa, yaşadığımız bu acılar neden bu kadar gerçek ve acıtıcı?

DulJean-Louis Fournier · Yapı Kredi Yayınları · 20134,002 okunma

·

1.161 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

RETA