Orhan Veli’nin mektuplarını okurken ne yaşadığı aşk, ne yazdığı şiirler (onları bilmekte olduğum için) etkiledi beni. Mektup postalayacak kadar bile parasının olmayışı, Ankara’ya-sevdiği kadının olduğu şehre- gitmek için giyecek bir palto ve ayakkabısının olmayışı ve yaşadığı bu sefalete rağmen şiiri ve edebiyatı hayatının merkezine alabilmesi çok etkileyici. Edebiyatın keyif işi, kalbur üstü insanların uğraşı olduğunu düşünen bir kesim var maalesef. Orhan Veli gibi yaşarken kıymeti bilinmeyen bir çok sanatçı var fakat onun hayatında bir hazin taraf daha var; aramızdan çok erken -Ankara’da belediye çukuruna düşüp beyin kanaması geçirdi ve 4 gün sonra hayatını kaybetti- ayrıldı.
Nahit Hanım’ı Sabahattin Ali’nin karşılık bulamadığı büyük aşkı olarak tanımıştım, Orhan Veli ise aşkına karşılık bulmuş fakat çok arzuladığı kavuşma gerçekleşemeden hayatını kaybetmiş. Biraz Kafka’nın Milena’ya yazdığı mektupları hatırlatan bu mahrem sayfaları okurken (işin etik tarafını bir kenara bırakarak) gerçek aşkın kokusunu içime çektim doya doya.
