Nasıl anlatsam nasıl başlasam bilmiyorum.
Mine Söğüt ile keşke bu kitabıyla değilde başka kitabı ile tanışsaydım. Çünkü düşünceleri bana yakın, bazen ben belki de çok ben gibi. Ama bu kitapta bir kopukluk mu var , anlatımda mı sıkıntı var? Bilemiyorum. Kitabın konusu güzel, hayat akıp giderken görmediklerimizi , görmezden geldiklerimizi, görmek istemediklerimizi gözümüze sokuyor. Sorgulamalar vs güzel, güzel dediysem ( iç sıkıntısı yaşatan cinsten) . Ayrıca sonu beklemediğim bir sondu .Neyse yazarı tanımıyor olsam da kalemini bilmiyor olsam da bu kadar kısa kitap içinde verdiğini daha kısa yazarak da verebilecek güce sahip olduğunu düşünüyorum.
Kitap değilse bile şu alıntı;
_
“Tanrı kimse kim. Sana ne? Bana ne?
Bir hayrı mı var bize?”
...
“Tanrı’nın varlığını tartışmak yerine hayrını tartış, o zaten hızla kendiliğinden yok olur.”
_
Mine Söğüt 'ü sevmem için ve diğer kitaplarını okumam için yeterli . Keyifli okumalar.
Şunu da bırakmadan geçemeyeceğim
Yıllarca bir apartman katında, makul ısıda bir odada huzurla uyumuş ve dışarısıyla içerisi arasındaki o devasa uzaklığa karşı hiçbir sorumluluk duymamış olmanın suçluluğuyla gidip gelen aklımı geride bırakıyorum. Şu an o aklın kaçığıyım.
Sezgileri körelmiş insanlar, sadece kendi adımlarının derdinde, ulaşmak istedikleri hedefe gitme gayretiyle yanı başlarında olup biten onca şeyi görmeden, hiçbir şeyi görmeden, kör gibi, akılsız gibi, kötü gibi sadece kendilerini düşünerek, ilerliyorlar. Yoksa geriliyorlar mı?
Peki ben?
Benim yanından geçip gittiğim ve benim yanımdan geçip giden her şeyin farkında olmam bir işe yarıyor mu?
·
1.471 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.