Yeni yazarları okumak güzel. Daha güzel olan ise; iyi bir yeni yazar okumak. Taşrada Ölürken, Dilek Özhan Koçak'ın ilk romanı. Bir çırpıda bitirdim kitabı, çünkü bırakamadım. Hikâyeyi oldukça beğendim, eleştirilerimi de peşim sıra getirdim. Kitap üç ana kısımdan oluşuyor. İlk kısımdaki ilk üç dört bölüm çok iyi; bunlar kısa biriki sayfalık hikâyeye giriş idmanları gibi, ekonomik kullanılmış olay akışı ile ilgi uyandıran bir giriş açıkçası. Çok iyiydi. Yazarın ölüm teması üzerine mümkün olabilecek ve daha da güzeli bu ülkede olabilecek bir gizem, muamma hissi ve atmosferi oluşturmayı başardığını söyleyebilirim. Kitabın bana göre aksayan tarafı veya tarafları baş karakterin atandığı kasabaya gittikten sonra yaşanan olayların- ölümlerin- birbirini çok hızlı takip etmesi. Birdenbire kişilerin sayısı artınca, ölümler fazlalaştıkça kendi adıma söylersem kitabın başındaki ilgi çekici atmosferin zedelendiğini, yara aldığını düşündüm. Ancak yazar kitabın son kısmında bu aksamayı maharetle toparlıyor ve güzel bir finale doğru götürüyor bizi. Hatta bu son kısmın tamamı çok iyi. Hindi saldırısı ve ayı saldırısında şaşırtıcı gerilimler yaşanıyor, özellikle hindi saldırısı çok şaşırtıcıydı, ama yazar bu türden anları bir çok yerde çok iyi kotarıyor. Doğrusunu söylemek gerekirse; Dilek Özhan Koçak'ın ikinci romanını çok merak ediyorum. Atmosfer kurabilmek, anlatılan hikâyenin hissini duygu olarak verebilmek, akıcı olabilmek gibi bir çok ögenin bu kitapta çok iyi bir şekilde başarıldığını düşünüyorum. Az, öz, yan yollara sapmadan kısa bir şekilde derdini dile getiren bir kitap Taşrada Ölürken. Faruk Duman'ın Sus Barbatus!'undan sonra karın böylesine ağırlığını hissettirdiği bir kitap okumamıştım. Son olarak ne söyleyebilirim? Bence okumaya değer bu kitabı. Umarım ikinci kitabı daha da iyi olur yazarın.

Taşrada ÖlürkenDilek Özhan Koçak · İthaki · 202054 okunma

·

507 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cem